Rośliny homeohydryczne
Rośliny homeohydryczne, rośliny homoiohydryczne[1] – rośliny, których protoplazma znajduje się w stanie ciągłej aktywności pomimo zmian wilgotności otoczenia. Komórki homeohydryczne wywodzą się z komórek zielenic takich jak Characeae. W centrum komórek roślin homeohydrycznych znajduje się duża wakuola. Zawartość wakuoli umożliwia utrzymanie stałego poziomu uwodnienia. W efekcie ewolucji rośliny wytworzyły kutykulę, aparaty szparkowe oraz rozwinęły system korzeniowy umożliwiający stałe pobieranie wody z podłoża. Dzięki sprawnej regulacji gospodarki wodnej rośliny homeohydryczne zwiększyły zdolność do wytwarzania biomasy i stały się dominującymi roślinami na kontynentach[2]. Strategia adaptacyjna polegająca na utrzymywaniu odpowiedniej ilości wody w organizmie jest cechą charakterystyczną roślin naczyniowych[3].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Słownik tematyczny. Biologia, cz. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 55, ISBN 978-83-01-16530-7.
- ↑ Kacperska Alina: Gospodarka wodna. W: Fizjologia roślin (red. Kopcewicz Jan, Lewak Stanisław). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 192–227. ISBN 83-01-13753-3.
- ↑ Michael C. F. Proctor, Zoltán Tuba. Poikilohydry and homoihydry: antithesis or spectrum of possibilities. „New Phytologist”. 156 (3), s. 327–349, 2002. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2002.00526.x.