Służba Zakwaterowania i Budownictwa Wojska Polskiego

Służba Zakwaterowania i Budownictwa Wojska Polskiego - służba ludowego Wojska Polskiego powstała z dniem 1 stycznia 1973 roku w wyniku połączenia Służby Kwaterunkowo-Budowlanej ze Służbą Inżynieryjno-Budowlaną oraz Wojskową Inspekcją Architektoniczno-Budowlaną MON.

Służba realizowała zadania wykonywane dotychczas przez jej poprzedniczki za pośrednictwem podporządkowanych jej:

  • jednostek inżynieryjno-budowlanych (pułków, batalionów),
  • wojskowych rejonowych zarządów kwaterunkowo-budowlanych,
  • wojskowych administracji koszar,
  • garnizonowych administracji mieszkań,
  • hoteli i internatów,
  • wojskowej służby ochrony przeciwpożarowej,
  • Wojskowej Inspekcji Architektoniczno-Budowlanej
  • wojskowych biur projektów budowlanych,
  • wojskowego nadzoru ochrony środowiska,
  • ośrodków szkolenia.

Naczelnym organem służby było Szefostwo Służby Zakwaterowania i Budownictwa usytuowane w strukturze organizacyjnej Głównego Kwatermistrzostwa WP. Na czele służby stał szef, będący jednocześnie jednym z zastępców głównego kwatermistrza WP.

Na szczeblu okręgów wojskowych i garnizonu stołecznego zostały zorganizowane szefostwa:

  • Szefostwo Służby Zakwaterowania i Budownictwa Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy,
  • Szefostwo Służby Zakwaterowania i Budownictwa Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu,
  • Szefostwo Służby Zakwaterowania i Budownictwa Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie,
  • Szefostwo Służby Zakwaterowania i Budownictwa Garnizonu Stołecznego w Warszawie

Szefostwa zostały utworzone w wyniku połączenia delegatur Szefostwa Służby Inżynieryjno-Budowlanej z zarządami kwaterunkowo-budowlanymi.

Szefowie Służby Zakwaterowania i Budownictwa GK WP edytuj

Na początku lat 90. XX wieku Służba Zakwaterowania i Budownictwa została przekształcona w służbę Infrastruktury Wojskowej. Pierwszym szefem tej służby został gen. bryg. Roman Kloc.