SNCAC NC.1080 – prototyp francuskiego, pokładowego samolotu myśliwsko-bombowego, który powstał w wytwórni Société Nationale de Constructions Aéronautiques du Centre (SNCAC) pod koniec lat 40.

SNCAC NC.1080
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Francja

Producent

Société Nationale de Constructions Aéronautiques du Centre

Typ

samolot doświadczalny

Konstrukcja

metalowa

Załoga

1

Historia
Data oblotu

29 lipca 1949

Dane techniczne
Napęd

1 x Silnik turboodrzutowy Rolls-Royce Nene

Ciąg

22,3 kN

Wymiary
Rozpiętość

11 m

Długość

12,3 m

Wysokość

4,7 m

Powierzchnia nośna

27 m²

Masa
Własna

5141 kg

Startowa

7700 kg

Osiągi
Prędkość maks.

978 km/h

Prędkość wznoszenia

20 m/s

Pułap praktyczny

13 300 m

Zasięg

1550 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 x 20 mm
Użytkownicy
Francja

Historia

edytuj

Dowództwo francuskiego lotnictwa morskiego ogłosiło konkurs na nowy, bombardujący myśliwiec pokładowy z napędem odrzutowym. Do konkursu stanęła wytwórnia SNCAC, która zaprezentowała prototyp samolotu oznaczonego jako SNCAC NC.1080. Maszyna po raz pierwszy wzbiła się w powietrze 29 lipca 1949. Niestety 10 kwietnia 1950 roku samolot uległ rozbiciu i dalszych prób już nie kontynuowano, zwłaszcza, że w międzyczasie zapadła decyzja o budowie licencyjnej brytyjskiej maszyny de Havilland Sea Venom, którą przyjęło na swoje uzbrojenie francuskie lotnictwo morskie. W pokonanym polu pozostała również inna rodzima konstrukcja, Arsenal VG 90 wytówrni Arsenal de l’Aéronautique.

Konstrukcja

edytuj

NC.1080 był jednomiejscowym, całkowicie metalowym, wolnonośnym dolnopłatem. Napęd stanowił silnik turboodrzutowy Rolls-Royce Nene budowany we Francji na licencji w zakładach Hispano-Suiza. Skrzydło o obrysie trapezowym z niewielkim wzniosem i skosem 25°, zaopatrzone w sześciosegmentowe klapy szczelinowe. Kadłub o konstrukcji półskorupowej i kołowym przekroju. Cała tylna część kadłuba za skrzydłami mieściła silnik i można było ją łatwo oddzielić od części przedniej samolotu. Wolnonośne usterzenie klasyczne, usterzenie poziome zamontowane było w 1/3 wysokości statecznika pionowego. Podwozie trójzespołowe, chowane, przednie do wnęki w kadłubie, główne do wnęk w skrzydłach samolotu. Na wysokości kabiny pilota, po obu stronach kadłuba znajdowały się boczne chwyty powietrza dla silnika. Prototyp nie był uzbrojony chociaż w przypadku budowy wersji seryjnej przewidywano zamontowanie na dziobie trzech działek kalibru 20 mm oraz możliwość zabierania uzbrojenia podwieszanego. Prototyp nie był przystosowany do operowania z lotniskowców.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj