Sielsowiet Dziakowicze

Sielsowiet Dziakowicze (biał. Дзякавіцкі сельсавет, ros. Дяковичский сельсовет) – dawny sielsowiet na Białorusi, w obwodzie homelskim, w rejonie żytkowickim, z siedzibą w Dziakowiczach.

Sielsowiet Dziakowicze
Дзякавіцкі сельсавет
Дяковичский сельсовет
sielsowiet
Państwo

 Białoruś

Obwód

 homelski

Rejon

żytkowicki

Siedziba

Dziakowicze

Powierzchnia

299 km²

Populacja (2018)
• liczba ludności


746

• gęstość

2,49

Szczegółowy podział administracyjny
Liczba miejscowości

6

Położenie na mapie obwodu homelskiego
Mapa konturowa obwodu homelskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Sielsowiet Dziakowicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole znajduje się punkt z opisem „Sielsowiet Dziakowicze”
Ziemia52°26′N 28°01′E/52,433333 28,016667

Sielsowiet został zniesiony 27 grudnia 2022. Jego terytorium w całości przyłączono do sielsowietu Marocharawa.

Demografia

edytuj

Według spisu z 2009 sielsowiet Dziakowicze zamieszkiwało 1098 osób, w tym 1086 Białorusinów (98,91%), 7 Rosjan (0,64%), 2 Ukraińców (0,18%) i 3 osoby, które nie podały żadnej narodowości[1]. Do 2018 liczba ludności spadła do 746 osób[2].

Pod koniec jego istnienia społeczeństwo sielsowietu było starzejące się. W 2018 111 osób miało poniżej 30 lat, w tym w większości były to dzieci i młodzież szkolna (65 osób) i dzieci w wieku przedszkolnym (31 osób). 399 osób było w wieku produkcyjnym[a], a 257 osób było w wieku emerytalnym[b]. Trzy z sześciu miejscowości było wówczas wymierające: Łutowie i Budę zamieszkiwali w większości emeryci i nikt poniżej 30 lat, mieszkańcami Postał byli wyłącznie emeryci[2].

Geografia i transport

edytuj

Sielsowiet położony był na Polesiu, w północnowschodniej części rejonu żytkowickiego. Częściowo obejmował Jezioro Czerwone (Kniaź). Powierzchnia w większości zalesiona - 209,37 km² z 299 km² powierzchni sielsowietu porośnięta jest lasem.

Przebiegała przez niego droga republikańska R57[3][4].

Miejscowości

edytuj

Zobacz też

edytuj
  1. w tym również osoby poniżej 30 lat
  2. wiek emerytalny na Białorusi wynosił wówczas 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj