'''Panegiryk''' – (z języka grenckiegogreckiego, ang. "panegyric", niem. "Panegyrikus") uroczysty tekst pochwalny (mowa, [[wiersz]], [[list]], [[toast]] itp.) sławiący jakąś osobę, czyn, wydarzenie, pełen przesadnego zachwytu, często o charakterze pochlebczym. W starożytnej Grecji nazwą tą określano mowy wygłaszane na pogrzebach wybitnych osobistości, wodzów i polityków, sławiące ich zasługi obywatelskie i patriotyczne. Powszechny zwłaszcza w [[XVI]] - [[XVIII]] w. Pisany często przez [[poeta|poetów]] związanych z dworami królewskimi lub magnackimi. W dobie [[Oświecenie (okres)|oświecenia]] starano się zwalczać panegiryzm. W staropolskiej poezji gatunek uprawiali m.in.: J. [[Kochanowski]], S. [[Szymonowic]], A. [[Morsztyn]], I. [[Krasicki]], A. Naruszewicz, S. Trembicki.
