Color field painting: Różnice pomiędzy wersjami

Ale zerwanie z tradycją europejską było jedynie deklaratywne, u podstaw ''color field'' leżały abstrakcje geometryczne [[Piet Mondrian|Pieta Mondriana]], płaszczyzny barwne [[Paul Sérusier|Paula Sérusiera]], doświadczenia z barwą [[Henri Matisse]]'a.

Twórcy ''color field painting'' dążyli do stworzenia iluzji wielkich, nieograniczonych [[przestrzeń|przestrzeni]]. Chcąc uzyskać efekt emocjonalny o dużej sile, upraszczali technikę malowania i zacierali niuanse kolorystyczne. Zanikł [[kontukontur]]r, eliminowano zbyt precyzyjną kreskę, rygorystycznie ograniczano [[kompozycja (sztuki wizualne)|kompozycję]], duże powierzchnie płócien wypełniane były jednolitymi, płaskimi [[plama]]mi barwnymi. Efekt ''nieskończoności'' uzyskiwany był poprzez malowanie szerokimi, spokojnymi pociągnięciami pędzla, które miały zapewnić idealnie gładką powierzchnię [[płótno|płótna]]. Przechodząc z jednego koloru do drugiego używano barw o zbliżonym [[walor|walorze]].

Ważnym elementem była sama [[fizjologia]] [[percepcja|percepcji]] dzieła. Malarze ''color field'' uważali, że wbrew tendencjom, duże obrazy należy oglądać z bliska. [[Mark Rothko]] posunął się jeszcze dalej i dbał, aby jego obrazy oglądane były ze ściśle określonej odległości, optymalnej dla odbioru barwy i świetlistości. W percepcji dzieła kładł nacisk na jego [[oświetlenie]], najjaśniejsze obrazy poddając jaskrawemu, a ciemne słabemu [[światło|światłu]]. W niektórych przypadkach obraz powinien być oglądany przy wygaszonych lampach, aby mógł emitować własne światło. Obrazy eksponowano seriami, w określonym porządku, w izolacji od prac innych twórców.