Sprawa pomiaru jasnościwielkości gwiazdowej komplikuje się jednak, jeśli uświadomimy sobie, że [[światło]] ciał niebieskich nigdy nie jest [[monochromatyczność|monochromatyczne]]. Czułość odbiornika światła różni się w zależności od [[długość fali|długości fali]] światła, a także od rodzaju samego odbiornika. Z tego powodu konieczne jest podawanie sposobu pomiaru jasnościmagnitudo, by miał on wartość naukową (i by był porównywalny z innymi pomiarami). W powszechnym użyciu jest system UBV, w którym jasnośćmagnitudo mierzy się w trzech zakresach fal: U (jego środek przypada na długość fali ok. 350 nm, w pobliżu [[ultrafiolet]]u), B (środek około 435 nm, w pobliżu barwy niebieskiej) i V (około 555 nm, pośrodku zakresu widzialności ludzkiego oka). Ostatni zakres, V, w przybliżeniu odpowiada zakresowi ludzkiego oka, zwykle więc jasność podana bez żadnego dodatkowego określenia jest jasnością V.
Niektóre chłodniejsze gwiazdy, takie jak [[czerwony olbrzym|czerwone olbrzymy]] i [[Czerwony karzeł|czerwone karły]], emitują mało energii w zakresie barwy niebieskiej i w skali [[UBV]] są "niedoceniane". Dla przykładu niektóre gwiazdy klas L czy T mają jasnościwielkość mierzonemierzoną w systemie UBV rzędu 100<sup>m</sup>. Dzieje się tak dlatego, że emitują znaczne ilości energii nie w zakresie światła widzialnego, ale w [[podczerwień|podczerwieni]].
Przy pomiarze jasnościmagnitudo gwiazd jest szczególnie ważne, aby mierzyć podobne podobnym. Dla przykładu błona filmowa jest bardziej czuła na światło czerwone i wyniki pomiarów przy jej użyciu mogą być nawet odwrotne niż za pomocą oka. Np. [[Betelgeza]] o jasnościwielkości ok. 1<sup>m</sup> wygląda na filmie na silniejszą od [[Rigel|Rigla]] (0<sup>m</sup>).
Po wytrenowaniu i stosując odpowiednią metodę, ludzkie oko może określić różnicę w jasnościmagnitudo między dwiema gwiazdami tak małą jak 0,1 wielkości gwiazdowej.
