Helena Sławińska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
lit., drobne merytoryczne |
m poprawa linków |
||
Linia 1:
'''Helena Sławińska''' (ur. [[13 lutego]] [[1880]] w [[Płońsk]]u, zm. [[19 sierpnia]] [[1974]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polska działaczka społeczna, organizatorka opieki nad dziećmi i młodzieżą, jako jedna z pierwszych w Polsce wprowadziła [[
Urodziła się w Płońsku, będąc jednym z czworga dzieci Marii z Kossobudzkich i Michała [[Łodzia (herb szlachecki)|Łodzia]]-[[Kurnatowscy|Kurnatowskiego]], za udział w [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] pozbawionego rodzinnego majątku [[Miłaszewo]] na [[Wilno|Wileńszczyźnie]], później pracownika [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]]. Po ukończeniu pensji i kursów nauczycielskich w Warszawie, wyjechała na Ukrainę, pracując jako nauczycielka domowa w tamtejszych majątkach; wieczorami uczyła niepiśmiennych chłopów. W roku [[1911]] wyszła za mąż za Seweryna Sławińskiego, inżyniera dróg i mostów, i zamieszkała z mężem w Wilnie. Miała z nim dwie córki: Ewę (ur. [[1912]]) i [[Irena Sławińska|Irenę]] (ur. [[1913]]).
Po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] Seweryn Sławiński został zmobilizowany, a Helena Sławińska wyjechała z córkami do [[Krzemieńczug]]a nad [[Dniepr]]em, gdzie kierowała utworzonymi społecznie szkołą początkową i przedszkolem. W roku [[1918]] przyjechała do Warszawy, a w [[1920]] do [[Wilno|Wilna]], skąd niebawem, wobec zbliżających się [[wojna polsko-bolszewicka|wojsk bolszewickich]], uciekła na Pomorze. W [[Świecie|Świeciu]] zorganizowała, przy finansowej pomocy Misji Angielskiej, [[ochronka|ochronkę]] dla dzieci uchodźców z
W roku [[1921]] Helena Sławińska przyjechała do Wilna, do męża, który wrócił z wojny z poważnymi problemami zdrowotnymi, także psychicznymi; spadł na nią zatem cały ciężar utrzymania i wychowania córek. Została zatrudniona w Urzędzie Wojewódzkim jako wizytatorka zakładów opiekuńczych na terenie całego województwa wileńskiego. W trakcie 16-letniej pracy zainicjowała tam także nową formę opieki nad dziećmi osieroconymi – rodziny zastępcze. Jednocześnie pracowała społecznie w Centrali Opiek Rodzicielskich (organizacji zrzeszającej rodziców dzieci szkolnych), będąc inicjatorką i organizatorką kolonii letnich dla uczniów szkół średnich. W roku [[1938]] została odznaczona [[Krzyż Zasługi|Srebrnym Krzyżem Zasługi]].
Linia 15:
[[Kategoria:Polscy działacze społeczni|Sławińska, Helena]]
[[Kategoria:
[[Kategoria:zmarli w 1974|Sławińska, Helena]]
| |||