Fregata (okręt żaglowy): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Tawbot (dyskusja | edycje)
poprawione linki na przekierowania: Napęd bocznokołowy na Napęd kołowy statku
Linia 13:
Na początku XIX wieku typowym [[wagomiar]]em artylerii głównej fregat były armaty 18-funtowe. Jako pierwsza w działa 24-funtowe została uzbrojona amerykańska seria dużych fregat typu "[[USS Constitution|Constitution]]", co dawało im dużą przewagę nad angielskimi odpowiednikami w [[wojna brytyjsko-amerykańska|wojnie brytyjsko-amerykańskiej]] 1812 roku. W ciągu następnych lat wagomiar uzbrojenia fregat rósł i fregaty połowy XIX wieku miały już na ogół takie same działa 32-funtowe, jak okręty liniowe, lecz w mniejszej liczbie. Ciężar [[salwa burtowa|salwy burtowej]] fregat wynosił zwykle ok. 400-500 kg. Wyporność fregat wynosiła zwykle 1000-2000 t.
 
W latach 20-tych [[XIX wiek]]u obok żagli na fregatach pojawiły się [[maszyna parowa|maszyny parowe]]. Początkowo stosowano je jedynie na niewielką skalę, z [[napędNapęd bocznokołowykołowy statku|napędem bocznokołowym]]. Z powodu bocznych kół łopatkowych, fregaty te miały tylko po kilka - kilkanaście dział. Pod koniec lat 40-tych wprowadzono napęd [[śruba okrętowa|śrubowy]], po czym parowe fregaty śrubowe pojawiły się we wszystkich marynarkach wojennych i wkrótce wyparły fregaty żaglowe. Ich uzbrojenie stanowiło zwykle około 50 dział. Prędkość fregat parowych wynosiła zwykle 9-11 węzłów. Wszystkie fregaty parowe zachowały jednocześnie pomocnicze pełne [[ożaglowanie]].
 
Począwszy od [[1856]], amerykańskie fregaty typu "Merrimac" zapoczątkowały schyłkowy okres wielkich fregat śrubowych, o wyporności 4000-6000 ton. Pomimo zbudowania w Wielkiej Brytanii na początku lat 40-tych XIX wieku dwóch pierwszych fregat konstrukcji żelaznej, żelazo w konstrukcji okrętów nie przyjęło się aż do lat 60-tych XIX wieku i fregaty nadal budowano jako drewniane.