Antoni Danysz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawione linki na przekierowania: Order Odrodzenia Polski na Polonia Restituta |
poprawione linki na przekierowania: PAU na Polska Akademia Umiejętności |
||
Linia 3:
Był synem Ignacego (urzędnika ziemskiego, kapitana w [[powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]]) i Pauliny z domu Rahfeld. Jego siostra Michalina wyszła za mąż za [[Stanisław Motty|Stanisława Motty'ego]], wielkopolskiego działacza społecznego, współzałożyciela Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Antoni Danysz uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, a po jego ukończeniu (1871) podjął studia z dziedziny historii literatury na [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytecie Wrocławskim]] (do 1872); przeniósł się następnie na uniwersytet w [[Lipsk]]u, gdzie w latach 1872-1876 zgłębiał historię, slawistykę, filologię klasyczną oraz językoznawstwo indoeuropejskie. Obronił w Lipsku pracę doktorską ''De scriptorum inprimis poetarum Romanorum studiis Catullianis'' (1876). Po studiach pracował jako nauczyciel języków klasycznych w gimnazjach w [[Nakło|Nakle]], Poznaniu i [[Bydgoszcz]]y (1878-1882), w gimnazjum niemieckim w [[Międzyrzecz]]u (1882-1885, utracił posadę za postawę narodową), w szkołach w Rinteln i [[Nysa (miasto)|Nysie]] (1885-1892), gimnazjum św. Anny w [[Kraków|Krakowie]] (1892-1895). W [[1895]] obronił pracę habilitacyjną ''Reforma nauki języków nowożytnych a początkowa nauka języka niemieckiego w szkołach średnich galicyjskich'' i został docentem w Katedrze Pedagogiki [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Lwowskiego]] (do 1902); wykładał dydaktykę języków nowożytnych. Był równocześnie nauczycielem języków klasycznych i języka polskiego w III gimnazjum we Lwowie. W latach [[1903]]-[[1909]] był dyrektorem VI gimnazjum we Lwowie i kontynuował pracę pedagogiczną.
W 1909 przeszedł na emeryturę i prowadził naukowe badania w dziedzinie polonistyki i pedagogiki; nie przyjął w [[1917]] Katedry Pedagogiki na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]], ale zdecydował się na podjęcie pracy na Uniwersytecie Poznańskim dwa lata później. Został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Pedagogii, w roku akademickim 1919/1920 był prorektorem, a od 1924 profesorem honorowym. Zorganizował Seminarium i Bibliotekę Katedry Pedagogii. W [[1921]] został członkiem-korespondentem [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]], należał również do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1892 członek zwyczajny). Był odznaczony Krzyżem Komandorskim [[Polonia Restituta|Orderu Polonia Restituta]] (1925).
W badaniach naukowych zajmował się teorią wychowania, historią kultury i oświaty, dydaktyką, językoznawstwem. Określił teoretyczne warunki "idealnego nauczyciela" i "idealnego ucznia"; nauczyciela powinny cechować idea wewnętrznej wolności, idea życzliwości i idea społeczna, natomiast ucznia - nienaganność w nauce, prowadzeniu się i karności. Zajmował się pobytem [[Jan Ámos Komenský|Jana Amosa Komensky'ego]] w Polsce i jego związkami z [[Rafał Leszczyński|Rafałem Leszczyńskim]] i [[Krzysztof Opaliński|Krzysztofem Opalińskim]]. Omówił pierwszy polski podręcznik pedagogiki Erazma Glicznera; przygotował wydanie traktatu Szymona Maricjusza ''O szkołach czyli Akademiach ksiąg dwoje'' z 1551 (1925). Miał opinię człowieka życzliwego dla nauczycieli, dla młodzieży serdecznego, ale zarazem surowego.
| |||