Levin August von Bennigsen: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
UWAGA! Zastąpienie treści hasła bardzo krótkim tekstem: „ZIomek niedobry kur down shut ..........................................'''...........................'''” |
Anulowanie wersji użytkownika 78.8.218.74 do wersji użytkownika ArthurBot. Zgłoś nieprawidłowy rewert. (15604) |
||
Linia 1:
[[Grafika:Bennigsen.jpg|thumb|right|Hrabia Levin August von Bennigsen, obraz [[George Dawe|George'a Dawe'a]]]]
Hrabia '''Levin August Gottlieb Theophil von Bennigsen''' ([[Język rosyjski|ros.]] ''Леонтий Леонтьевич Беннигсен''), (ur. [[10 lutego]] [[1745]] w [[Brunszwik]]u w [[Niemcy|Niemczech]], zm. [[3 grudnia]] [[1826]] w Bantein niedaleko [[Hildesheim]] w Niemczech), rosyjski generał w czasie wojen napoleońskich.
Urodził się w Brunszwiku niedaleko [[Hanower]]u. Służył z sukcesami w armii [[Hanower (państwo)#Elektorat Hanoweru 1708-1814|hanowerskiej]] (z której odszedł w [[1764]] r.); jako oficer piechoty gwardii był uczestnikiem [[Wojna siedmioletnia|wojny siedmioletniej]].
W [[1773]] r. zaczął służbę w armii rosyjskiej jako oficer polowy Wiackiego Regimentu Muszkieterów. Walczył przeciwko [[Turcja|Turkom]] w [[1774]] r. i [[1778]] r., awansując na podpułkownika następnego roku. W [[1787]] r. jego udział w szturmie Oczakowa zapewnił mu awans do rangi brygadiera, po czym odznaczył się wielokrotnie w walkach z [[Insurekcja kościuszkowska|powstaniem kościuszkowskim]] oraz w wojnie perskiej w [[1796]] r. W [[1794]] r. został odznaczony [[ orderem św. Jerzego| ]] trzeciego stopnia i dostał posiadłość w gubernatorstwie [[mińsk]]im, po czym awansował na generała-majora za osiągnięcia w poprzednich kampaniach.
W [[1798]] r. został zwolniony ze służby wojskowej przez [[Paweł I Romanow|cara Pawła I]] za swoje kontakty z [[Platon Zubow|Platonem Zubowem]]. Wiadomo, że brał aktywny udział w planowaniu spisku na życie Pawła I, lecz jego rola w zabójstwie tegoż pozostaje kwestią nierozstrzygniętą. [[Aleksander I Romanow|Car Aleksander I]] mianował go generałem-gubernatorem [[Litwa|Litwy]] w [[1801]] r. i w [[1802]] r. generałem kawalerii.
W [[1806]] r. był dowódcą jednej z rosyjskich armii walczącej przeciwko [[Napoleon I|Napoleonowi]], w [[Bitwa pod Pułtuskiem (1806)|bitwie pod Pułtuskiem]], a osobiście zmierzył się z nim w bitwie pod Eylau (dzisiejszy [[Bagrationowsk]]). W bitwie pod Pułtuskiem udało mu się powstrzymać atak wojsk francuskich pod dowództwem [[Jean Lannes|Jeana Lannesa]], ale mimo to wycofał się. Za bitwę pod Pułtuskiem dostał order Św. Jerzego drugiej klasy, a po [[Bitwa pod Preussisch Eylau|bitwie pod Eylau]] został nagrodzony [[Order św. Andrzeja Powołańca|orderem Św. Andrzeja]] (najwyższym odznaczeniem w [[Rosja|Imperium Rosyjskim]]}.
Mógł teraz głosić, że zapoczątkował pierwszy odwrót Napoleona, niestety, sześć miesięcy później doznał miażdżącej klęski w [[Bitwa pod Frydlandem|bitwie pod Frydlandem]], która doprowadziła do [[Pokój w Tylży|pokoju w Tylży]].
Bennigsen był bardzo krytykowany za bitwę pod Frydlandem i za dyscyplinę w armii, dlatego odszedł z niej na kilka lat, ale w kampanii w [[1812]] r. pojawił się ponownie na bardzo odpowiedzialnych pozycjach. Był uczestnikiem [[Bitwa pod Borodino|bitwy pod Borodino]] pokonując [[Joachim Murat|Murata]] w starciu pod Tarutino, gdzie został ranny w nogę. Po kłótni z marszałkiem [[Michaił Kutuzow|Kutuzowem]], rosyjskim szefem sztabu, został zmuszony do odejścia z aktywnej służby w armii.
Po śmierci Kutuzowa został ponownie przywrócony do służby jako głównodowodzący. Bennigsen brał udział w bitwach [[Bitwa pod Budziszynem (1813)|pod Budziszynem]] i pod [[Bitwa pod Lützen (1813)|Lützen]]. Następnie prowadził jedną z kolumn, która przeprowadziła decydujący atak ostatniego dnia [[Bitwa pod Lipskiem|bitwy pod Lipskiem]]. Tego samego dnia od cara [[Aleksander I Romanow|Aleksandra I]], otrzymał tytuł hrabiowski. Wkrótce po tym dowodził siłami działającymi przeciw marszałkowi [[Louis Nicolas Davout|Davoutowi]] w północnych Niemczech, gdzie najbardziej znaną akcją z jego udziałem jest roczne oblężenie Hamburga (1813-1814). Po [[układ w Fontainebleau (1814)|traktacie pokojowym w Fontainebleau]] za wszystkie swoje zasługi podczas wojen napoleońskich został nagrodzony orderem Św. Jerzego pierwszej klasy – najwyższym wojskowym odznaczeniem Imperium Rosyjskiego.
Dowództwo utrzymał do 1818 r., kiedy to odszedł z aktywnej służby i osiadł w swojej hanowerskiej posiadłości w Bantein niedaleko [[Hildesheim]]. Pod koniec swojego życia całkowicie stracił wzrok. Jego synem był hr. Aleksander Levin von Bennigsen.
[[Kategoria:Rosyjscy generałowie|Bennigsen, Levin]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1745|Bennigsen, Levin]]
[[Kategoria:Zmarli w 1826|Bennigsen, Levin]]
[[cs:Levin August von Bennigsen]]
[[de:Levin August von Bennigsen]]
[[en:Levin August, Count von Bennigsen]]
[[fr:Levin August von Bennigsen]]
[[ko:레온티 레온티에비치 베니히센]]
[[it:Levin August von Bennigsen]]
[[lt:Levinas Benigsenas]]
[[hu:Leontyij Leontyjevics Bennigsen]]
[[no:Levin August von Bennigsen]]
[[ru:Беннигсен, Леонтий Леонтьевич]]
[[sv:Levin August von Bennigsen]]
[[zh:列文·奥古斯特 (本尼格森伯爵)]]
| |||