Niemieccy Chrześcijanie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Flijoye (dyskusja | edycje)
Flijoye (dyskusja | edycje)
Linia 6:
 
=== Opozycja i rozpad ruchu ===
Wyraźnie antychrześcijański charakter ruchu od początku wywołał sprzeciw pozostałych protestantów, którzy powołali w [[1932]] opozycyjny wobec faszyzmunazizmu [[Ruch Młodoreformacyjny]], a następnie [[Kościół Wyznający]]. Nie mogli jednak odnieść sukcesu w walce przeciwko ruchowi, popieranemu przez [[totalitaryzm|totalitarny]] [[reżim]] [[Adolf Hitler|Adolfa Hitlera]]. W lipcu 1933 Niemieccy Chrześcijanie uzyskali większość głosów we władzach kościelnych; podporządkowała im się 1/3 pastorów.
 
Wkrótce ruch zaczął ulegać wewnętrznemu rozpadowi: pojawiły się w nim tendencje do stworzenia "ponadwyznaniowego" (katolicko-protestanckiego) Kościoła dla "wszystkich Niemców" oraz dążenie do zerwania z chrześcijaństwem i powrotu do dawnej religii [[pogaństwo|pogańskiej]]. Już w [[1934]] wszystkie pozostałe organizacje religijne zaczęły wycofywać się ze współpracy z "Niemieckimi Chrześcijanami", którzy masowo tracili też zwolenników. Ruch rozpadł się na 32 rywalizujące frakcje. W obliczu klęski ruchu w [[1937]] musiał zdymisjonować jego założyciel i przywódca Hossenfelder.
 
Po klęsce faszyzmunazizmu w [[1945]] Niemieccy Chrześcijanie dalej usiłowali przetrwać pod zmienionymi nazwami na terenie [[RFN]] (w [[NRD]] ich działalność była uznana za przestępstwo). Członkowie ruchu próbowali wpływać na zmianę wizerunku ruchu w opracowaniach historycznych, ale bez większego powodzenia. Działalność "faszyzujących" grup tego typu zakończyła się w latach 70.
 
== Bibliografia ==