Opactwo Matki Bożej w Bec: Różnice pomiędzy wersjami

[[GrafikaPlik:La Tour Saint-Nicolas.jpg|250px|right|thumb|Wieża św. Mikołaja - najstarszy zachowany fragment opactwa]]

[[GrafikaPlik:Abbaye du Bec-Hellouin - vêpres solennelles.jpg|right|thumb|250px|Wnętrze opactwa]]

Opactwo ufundował w 1034 [[Herluin]], jeden z rycerzy na dworze hrabiego [[Brionne]]. Po przybyciu do opactwa [[Lanfranc|Lanfranka z Pawii]], który stanął na czele przyklasztornej szkoły i został opatem klasztoru, a następnie [[Anzelm z Canterbury|Anzelma z Canterbury]], Bec stało się jednym z większych ośrodków życia kulturalnego jedenastowiecznej Francji. Wymienioną szkołę ukończył [[Papież Aleksander II|papież Aleksander II]], a także szereg biskupów i dostojników kościoła w kraju. Opactwo zaliczało się także do najbogatszych w kraju, jego przychody z ziem położonych w różnych regionach Francji stały się wręcz przysłowiowe.

W czasie [[wojna stuletnia|wojny stuletniej]], mimo ufortyfikowania obiektu, opactwo zostało splądrowane przez wojska angielskie. Odbudowa, rozpoczęta w 1450, trwała blisko 70 lat. Od 1520 opactwo znajdowało się pod nadzorem królewskim i jego przełożeni byli mianowani przez samego monarchę, bez konsultacji ze społecznością zakonników. Bogactwo klasztoru jednak nie upadło; w wiekach XVI-XVIII sukcesywnie dokonywano remontów i rozbudowy kolejnych komponentów architektonicznego zespołu: kościoła, budynków gospodarskich i mieszkalnych. Życie monastyczne w Bec zostało gwałtownie przerwane w 1792, kiedy opactwo zostało zamknięte, a jego dotychczasowi mieszkańcy zmuszeni do opuszczenia obiektów.