|
| gminashort = Wojnicz
| miejska =
| sołtys powierzchnia = Józef Szczupak2,94
| powierzchnia = 2,94
| stopniN = 49
| minutN = 58
| sekundE = 20
| wysokość =
| rok = 2008
| populacja = 429
| gęstość =
}}
'''Zakrzów''' – [[wieś]] w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo małopolskie|województwie małopolskim]], w [[powiat tarnowski|powiecie tarnowskim]], w [[gmina Wojnicz|gminie Wojnicz]].
Nazwa wsi topograficzna od "za krzem", "za krzakiem", "za krzewem", notowana od 1408 r.
[[Podział administracyjny Polski 1975-1998|W latach 1975-1998]] miejscowość należała administracyjnie do [[województwo tarnowskie|województwa tarnowskiego]].
Jednostka [[Ochotnicza Straż Pożarna|Ochotniczej Straży Pożarnej]] z Zakrzowa w 2007 roku zajęła 14. miejsce w zawodach krajowych sportowo-pożarniczych w [[Płock]]u<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.zosprp.pl/files/PROTOKOL%20KONCOWY.pdf|tytuł=Protokół końcowy sędziego głównego krajowych zawodów sportowo-pożarniczych|data dostępu=2009-05-30}}</ref>.
Z Zakrzowa pochodzi żużlowiec [[Unia Tarnów|Unii Tarnów]] - [[Jakub Jamróg|Jakub Jamróg]]
== Historia ==
Właścicielami wsi w XV i XVI w. byli Zakrzowscy, a następnie Dęmbiccy. W 1408 r. był to Grzegorz z Zakrzowa, w 1423 r. Piotr z Zakrzowa miał spór o granice z [[Wojnicz|Wojniczem]], w 1432 r. był to Mikołaj Zakrzowski. W 1448 r. Piotr z Zakrzowa wiódł spór o granice z [[Wojnicz|Wojniczem]] i występuje także w 1451 r. W 1470 dziedzicem był Stanisław Zakrzowski, podobnie jak w 1480 r., 1489 r. i 1512 r. (obok niego występuje zawsze Grzegorz Zakrzowski). W 1521 r. i 1525 r. dziedzicem jest Jakub Zakrzowski, ale w 1533 r. dziedzicem jest już Stanisław Wróblewski. W 1531 r. [[Piotr Tomicki|Piotr Tomicki]] biskup krakowski ustalił z Wawrzyńcem Wojakowskim granice między Zakrzowem a lasem radłowskim. W 1536 r. wieś należała do Stanisława Wojakowskiego i Stanisława Zakrzowskiego i liczyła 7 kmieci, 4 zagrodników, 2 sadzawki, jezioro, dwa dwory i 2 folwarki. W 1567 r. doszło do procesu o dziesięciny dla kościoła wojnickiego W 1581 r. wieś liczyła 12 kmieci na 4 łanach, 7 zagrodników z rolą, 2 chałupników, 3 komorników z bydłem i 9 komorników bez bydła, 3 chałupników i 1 ubogi. W 1610 dziedzicem jest Marcin Dęmbicki, a w 1621 r. dziedzicami już są Joachim i Marcin Dęmbiccy, w 1654 r. Mikołaj Dęmbicki, w 1678 r. Jan Wawrzyniec Dębicki, zaś w 1688 r. i 1712 r. Stefan Dęmbicki, a w 1734, 1738, 1748 i 1749 r. Stanisław Dęmbicki, który wiedzie z Wojniczem spór o wodę płynącą z [[Dunajec|Dunajca]] do jego stawów. Ten sam jest dziedzicem w 1762 r. i w tymże roku dochodzi do procesu o dziesięciny dla kościoła wojnickiego. W 1787 r. właścicielem był hrabia Ludwik Dęmbicki (†1811) a wieś liczyła 24 domy, 327 morgów gruntu (w tym 240 morgów dworskich i 87 poddanych).Ten sam występuje w 1800 r. W 1808 r. wieś (zapewne razem z Dębiną Zakrzowską) liczyła 389 mieszkańców, 62 domy z 88 izbami. Po Ludwiku Dęmbickim wieś objęła wdowa po nim Kunegunda 1° voto Gordonowa, 2° voto Dęmbicka, która zmarła w 1822 r. Po niej Zakrzowem rządził Karol Dęmbicki, który zmarł w 1843 r. a wieś kupił Władysław Dąmbski z Zamościa. Stąd wdowa po nim, Joanna z Jordanów Dąmbska (†1888) przebywała tu i rządziła włością. W 1899 r. do 1905 r. właścicielem był Kazimierz Wajdowicz. W latach 1903-1905 właścicielem był Henryk Dolański, który dokonał swoistej parcelacji wsi, sprzedając jej grunta w 1903 r. głównie Aronowi Zafirowi (Szafirowi) i Józefowi Śpiewakowi. W 1918 r. wieś wraz z [[Dębina Zakrzowska|Dębiną Zakrzowską]] liczyła 490 mieszkańców. Ostatnimi właścicielami dworu byli Zagajowie.
Zobacz też: [[Zakrzów]]
|
