Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-rusińskiego: Różnice pomiędzy wersjami

Konflikt zakończył się dopiero po objęciu rządów w diecezji przez charyzmatycznego biskupa [[Józef de Camelis|Józefa de Camelis]] mianowanego przez papieża w [[1689]] roku. Jednakże już po najeździe Rakoczych na Zakarpacie w [[1703]] de Camelis został wygnany, a po jego śmierci w [[1705]] własnych nominatów obsadzili książę siedmiogrodzki [[Franciszek II Rakoczy]], cesarz [[Józef I Habsburg]] i [[Klemens XI|papież Klemens XI]]. Największe wpływy zdobył sobie nominat cesarski [[Józef Hodermarszky]], jednak w [[1715]] roku został zmuszony do ustąpienia na korzyść papieskiego [[wikariusz|wikariusza generalnego]] [[Gennady Bizanczi|Gennadego Bizancziego]]. W [[1713]] roku, na [[Marmarosz (kraina historyczna)|Maramureş]] podpisano kolejną [[unia marmaroska|unię]] prawosławnych Rusinów z Kościołem katolickim.
{{Main|Unia marmaroska}}

W [[1771]] diecezja mukaczewska została formalnie erygowana jako katolicka, co położyło kres pretensjom arcybiskupów Egeru do zwierzchnictwa nad tą diecezją i zakończyło spory. Jednak oczywistym następstwem konfliktów była dezorganizacja diecezji mukaczewskiej, która rozpadła się na kilka grup parafii żyjących praktycznie niezależnie od siebie. Stanowi temu zaradzono dopiero pod koniec [[XVIII wiek|XVIII]] wieku. Żywa działalność Kościoła nastąpiła w [[XIX wiek|XIX]] wieku w cesarstwie [[Austro-Węgry|Austro-Węgierskim]].