'''Karl Hjalmar Branting''' (ur. [[23 listopada]] [[1860]] w [[Sztokholm]]ie, zm. [[24 lutego]] [[1925]] tamże) - [[Szwecja|szwedzki]] polityk, laureat Pokojowej Nagrody Nobla.
Od [[1883]] r. został współpracownikiem, a następnie redaktorem czasopisma ''Tiden''. W [[1889]] r. stał się jednym z współtwórców [[Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia PracyRobotnicza|Szwedzkiej SocjaldemokratycznaSocjaldemokratycznej PartiaPartii PracyRobotniczej]], a od [[1907]] jej przywódcą. W latach [[1886]]-[[1917]] był redaktorem naczelny czasopisma ''Social-Demokraten'', będącego od 1889 organem prasowym partii. W okresie od [[1896]] do [[1925]] został deputowanym do [[Riksdag]]u. Od początku XX w. negował koncepcję walki rewolucyjnej i dyktatury proletariatu. Branting został organizatorem II Międzynarodówki. W latach 1917-[[1918]] był ministrem finansów, w [[1919]] przewodniczącym kongresu II Międzynarodówki w Bernie. Był również uczestnikiem konferencji pokojowej w Paryżu 1919 r., a także konferencji w [[Londyn]]ie w sprawie Wysp Alandzkich [[1920]]. Od marca do września 1920, od września [[1921]] do kwietnia [[1923]] i od października [[1924]] do stycznia 1925 sprawował stanowisko premiera, w latach 1921-1923 ministra spraw zagranicznych, natomiast w [[1922]]-1925 członka Rady [[Liga Narodów|Ligi Narodów]]. Był też inicjatorem rewizji konstytucji i utworzenia ministerstwa opieki społecznej oraz rzecznikiem respektowania praw małych narodów, oraz zdeklarowanym [[Pacyfizm|pacyfistą]]. Był zwolennikiem reformizmu, przeciwnikiem przewrotu bolszewickiego w [[Rosja|Rosji]] w 1917 r. W 1921 r. został laureatem [[Pokojowa Nagroda Nobla|Pokojowej Nagrody Nobla]].
