Derwisz: Różnice pomiędzy wersjami

"Wy pożądacie dóbr tego świata, podczas gdy Allach chce wam dać dobra drugiego świata" – głosi ósma sutrasura Koranu, na którą powoływali się zawsze wszyscy sufici. Nie ulega wątpliwości, że ruch derwiszów wyrósł z gleby sufizmu i ascetyzmu, z mistyki muzułmańskiej. Gdy mowa o sufizmie, może to być sufizm ludowy lub intelektualny albo jeden i drugi. Nazwa sufi wywodzi się od suf, okrycia z grubej wełny, które nosili asceci muzułmańscy, naśladujący chrześcijańskich [[nestorianie|nestorian]]. Ruch ten rozwinął się w średniowieczu, w X wieku w Iraku, chociaż niektórzy doszukują się początków już w ósmym stuleciu naszej ery<ref>J. Bielawski: Islam, w: Zarys dziejów religii</ref>. Pierwsze grupki sufich pojawić się bowiem miały już w VIII stuleciu w [[Kufa|Kufie]], w [[Basra|Basrze]], a następnie w [[Bagdad]]zie. Ludowy rodowód sufizmu wyrażał się tym, że była to forma protestu przeciwko bogactwu, nierównościom społecznym i luksusowemu trybowi życia elity. W sufizmie doktryna islamu rozwijała się pod wpływem filozofii [[neoplatonizm]]u, chrześcijaństwa, a nawet [[hinduizm]]u i [[buddyzm]]u. Stąd tendencje do przedstawiania Boga jako jedynego źródła wszelkiej rzeczywistości ziemskiej, świata zaś – jako jego odbicia (zwierciadła). Sufizm stał się najpierw wyzwaniem dla sunnitów, a następnie dla szyitów muzułmańskich. Rozpoczęły się prześladowania jego zwolenników.