Państwo nowobabilońskie: Różnice pomiędzy wersjami

Następcy Nabuchodonozora byli władcami nieudolnymi i słabymi. Po śmierci wnuka [[Labaszimarduk]] tron objął kapłan boga [[Sina]] z Harranu [[Nabonid]] ([[556 p.n.e.|556]] - [[539 p.n.e.]]) niespokrewniony z dynastią chaldejską. Ten ostatni władca babiloński faworyzował boga księżyca Sina co spowodowało konflikt z kapłanami [[Marduk]]a, którzy obawiali się utraty dochodów dla swoich świątyń. Nabonid bowiem dążył do ożywienia szlaków handlowych wiodących na północ do Harranu oraz przebywając w oazie [[Tema]] w Arabii chciał wyznaczyć nowe tereny ekspansji gospodarczej [[Babilonia|Babilonii]] co nie spotkało się ze zrozumieniem w kręgach kapłaństwa. Tę trudną sytuację wewnętrzną wyzyskał młody władca perski [[Cyrus II]], który w [[539 p.n.e.|539r539 r.  p.n.e.]] uderzył na Babilonię. Pod nieobecność starego króla obroną kraju kierował jego syn Belszarusur (Baltazar), jednak został [[Bitwa pod Opis|pobity pod Opis]]. Sam Babilon został zajęty bez walki, bowiem kapłani Marduka otworzyli bramy przed Persami dowodzonymi przez [[Gobryasz]]a. W ten sposób zlikwidowane zostało ostatnie semickie państwo starożytnej Mezopotamii.