Szkoła Podchorążych Łączności: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
nowy tekst |
uzupełnienia |
||
Linia 13:
W 1922 w [[Główna Szkoła Artylerii i Inżynierii|Głównej Szkole Artylerii i Inżynierii]] kształcili sie na trzyletnim kursie podchorążowie łączności. W czerwcu 1923 r. Główną Szkołę Artylerii i Inżynierii rozwiązano, na jej miejsce zgodnie z rozkazem szefa Sztabu Głownego, utworzono [[Oficerska Szkoła Artylerii|Oficerską szkołę Artylerii]] w Toruniu i [[Oficerska Szkoła Inżynierii|Oficerską Szkołę Inżynierii (OSI)]] w Warszawie. Wydział łączności pozostał w OSI. OSI zajmowała budynki w Warszawie na ul. Nowowiejskiej, adaptowane w l. 1923-25 dla potrzeb szkoły oficerskiej. Miała trzyletni program nauczania. Przyjmowani do niej byli kandydaci w wieku 18 - 27 lat, posiadający świadectwo dojrzałości lub szkołę równorzędną i podchorążych rezerwy. Szkoła łącznie kształciła ok. 300 podchorążych. W ciągu pierwszego roku podchorążowie kształcili się wg jednego programu, po czym następowała specjalizacja na trzech kierunkach: saperzy i wojska kolejowe, łączność i wojska samochodowe. Wyszkolenie techniczne postawione było na poziomie politechniki. Wykładowcami byli pracownicy [[Politechnika Warszawska|Politechniki Warszawskiej]]. Szkolenie praktyczne odbywało się, dla łącznościowców na obozach w Zegrzu. Specjalności łącznościowcy odbywali praktyki w jednostkach wojsk łączności. Podchorążowie odbywali dwutygodniowe kursy narciarskie w Zakopanem.
19 października 1928 OSI przemianowano na Szkołę Podchorążych Inżynierii, a w 1935 na Szkołę Podchorążych Saperów. Szkoła wykształciła w okresie 1923-1935, na trzyletnim profilu kształcenia 272 oficerów wojsk łączności. W 1935 w związku z utworzeniem '''Szkołę Podchorążych Łączności''' w [[Zegrze|Zegrzu]], odłączono łącznościowców ze Szkoły Podchorążych Saperów. Pierwszym komendantem Szkoły Podchorązych Łączności od 27 sierpnia 1935 r. był mjr. Jerzy Uszycki.
== Bibliografia ==
| |||