Rudolf Otto: Różnice pomiędzy wersjami

:: [[Katarzyna Genueńska]] próbuje przybliżyć nam ów stan słowami: ''„O, gdybym mogła wam powiedzieć, czego serce doznaje, jak wewnętrznie płonie i goreje. Ale nie znajduje słów, aby to wyrazić. Mogę tylko powiedzieć: gdyby choć kropla z tego, co czuję, spadła do piekła, piekło przemieniłoby się w raj”. Tak więc „misterium tremendum jest jednocześnie po prostu fascinans i że w tym podwójnym elemencie- nieskończenie pełnym grozy, a zarazem nieskończenie cudownym- mysterium na swoją właściwą, pozytywną, podwójna treść, która objawia się w uczuciu.”''<ref> Ibidem, s. 71. </ref>

 

:: To coś niepoznawalnego, ''„siła, która oddziaływa na człowieka, napawa go przerażeniem i lekiem, a równocześnie pociąga go i zniewala”'' jak pisze [[Józef Keller]]. Można zauważyć tu podobieństwo do [[rzecz sama w sobie|rzeczy samej w sobie]] Kanta. To kategoria religijna, [[a priori|aprioryczna]], niezależna od historii, kultury itp. Skąd wiemy że istnieje? Dzięki '''[[sensus numinis]]''', odczuciu. Sensus numinis, odczucie boskości jest warunkiem religii, jak tłumaczy R. Otto, ''„ żyje w każdej religii jako coś, co dla niej jest czymś najbardziej skrytym i bez czego nie byłaby ona w ogóle religią”''<ref> Ibidem, s. 33. </ref>. Skutkiem bojaźni jest uczucie zależności stworzenia ( to nawiązanie do [[Schleiermacher]]a), jest ''„uczuciem stworzenia, które pogrążone jest we własnej nicości i przemijaniu wobec tego, co jest ponad wszelkim stworzeniem”''<ref> Ibidem, s. 36. </ref> . To ''„uczucie całkowitej zależności samego siebie zakłada uczucie całkowitej wyższości (i niedostępności) numinosum”''<ref> Ibidem, s. 38. </ref> – jak pisze R. Otto.

:: Uczucie numinotyczne ''„jest uczuciem, którego nie da się wyprowadzić z żadnego innego uczucia, które się z żadnego innego nie rozwinie, lecz jest uczuciem jakościowo odrębnym, oryginalnym, jest uczuciem pierwotnym nie w znaczeniu czasowym, lecz zasadniczym”''<ref> Ibidem, s. 73. </ref>.