Konstantyn V Kopronim: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.6.4) (robot poprawia: hu:V. Kónsztantinosz bizánci császár |
1 błąd ortograficzny, parę stylistycznych i interpunkcyjnych |
||
Linia 2:
'''Konstantyn V Kopronim''' (ur. [[718]], zm. [[14 września]] [[775]]) – od [[741]] [[cesarz]] [[cesarstwo Bizantyńskie|bizantyjski]] z [[dynastia|dynastii]] [[dynastia izauryjska|izauryjskiej]]. Jeden z największych [[ikonoklaści|obrazoburców]] bizantyńskich. Przydomek Kopronim (''kopros'' - łajno, ''onoma'' -imię) został mu nadany przez nieprzychylnych ikonoklastom historyków<ref name="his">{{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona|imię= |autor link= |inni= |tytuł= Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza|wydanie= |tom= 4|wydawca= Oficyna Wydawnicza FOGRA|miejsce= |rok= 2005|strony= 456|isbn= 83-85719-85-7}}</ref>.
Konstantyn V był synem Leona III i jego żony Marii. Już w wieku dwóch lat 31 marca 720 roku został współcesarzem. Był nerwowy, niezrównoważony, namiętny, trapiony dolegliwościami, odważny, a zarazem okrutny dla przeciwników religijnych. Miał też talent dowódcy wojskowego. Pod niektórymi względami przerastał swojego ojca. Sytuacja na początku jego panowania nie była sprzyjająca.
Cesarz fortyfikacjami zabezpieczył sobie granicę z Bułgarią. Uważał ją za przyszłego wroga Bizancjum i nie mylił się. Konstantyn koncentrował swoją uwagę na Bułgarach i Arabach, lecz nie na Longobardach. W 751 roku zdobyli oni ostatecznie Rawennę. Papież Stefan II wiedział, że nie może liczyć na pomoc cesarza. Spotkał się więc 6 stycznia 751 roku w Ponthion w Galii z królem Franków Pepinem Krótkim. Prosił tam o
Na [[synod]]zie w Hierei (jeden z pałaców w azjatyckiej części Konstantynopola)<ref name="his"/> ([[754]]) zakazał przechowywania i wytwarzania jakichkolwiek dzieł sztuki związanych z kultem [[chrześcijaństwo|chrześcijańskim]]. [[Synod w Hierei]] był wstępem do szeroko zakrojonej akcji niszczenia dzieł przedstawiających postaci [[święty]]ch, [[Święta Trójca|św. Trójcy]] etc., z [[kościół (budynek)|kościołów]] wyrywano ściany z [[mozaika]]mi, palono ilustrowane księgi, dziesiątki [[klasztor]]ów zamieniono w składy broni i [[koszar]]y, tysiące [[Zakon mniszy|mnich]]ów przymusowo [[małżeństwo|ożeniono]] z byłymi [[nierząd]]nicami. W 752<ref name="his"/> wznowił ekspansje Bizancjum w kierunku [[Armenia|Armenii]] i [[Mezopotamia|Mezopotamii]]. Natomiast w 763<ref name="his2">{{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona|imię= |autor link= |inni= |tytuł= Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza|wydanie= |tom= 4|wydawca= Oficyna Wydawnicza FOGRA|miejsce= |rok= 2005|strony= 457|isbn= 83-85719-85-7}}</ref> roku pokonał Bułgarów pod Anchialos. W celu umocnienia północnych granic zbudował system twierdz i starał się podporządkować Bizancjum sąsiadujące z Bułgarią [[Słowianie|słowiańskie]] plemiona zamieszkujące [[Macedonia|Macedonię]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona|imię= |autor link= |inni= |tytuł= Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza|wydanie= |tom= 4|wydawca= Oficyna Wydawnicza FOGRA|miejsce= |rok= 2005|strony= 482|isbn= 83-85719-85-7}}</ref>. Jego plany podboju [[bułgaria|Bułgarii]] nie powiodły się ze względu na jego [[śmierć]] podczas kolejnej wyprawy do Bułgarii<ref name="his2"/> w [[775]] roku.
|