Bojnice: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Historia: Rozbudowa |
→Historia: Rozbudowa |
||
Linia 43:
W miarę rozwoju miasta rosły w siłę również miejskie [[Cech rzemiosła|cechy rzemieślnicze]]. Pierwszy cech utworzyli szewcy w 1653 r. Wkrótce dołączyli do nich ciżmiarze, krawcy, tkacze, farbiarze płótna i sukna, kożusznicy, bednarze, murarze i in., a Bojnice wysunęły się w tej dziedzinie na przodujące miejsce wśród miast żupy nitrzańskiej. Miastem rządziła wybierana 12-osobowa rada miejska z [[wójt]]em na czele. Dysponowała ona swoim pisarzem i strażnikiem miejskim zwanym [[hajduk]]iem, który miał w „opiece” [[pręgierz]] i miejskie więzienie.
Konflikty zbrojne XVI i XVII w., w tym tzw. powstania [[Kurucowie|kuruców]], przyniosły miastu wiele szkód i cierpień. Wojny wewnętrzne i zagrożenie tureckie zmusiły miasto do wzniesienia umocnień miejskich. Prace przy ich budowie rozpoczęły się za Thurzonów, a kontynuowane były za Pálffych, którzy w miejsce drewnianych [[Palisada|palisad]] wybudowali w 1633 r. system murów obronnych.
Powolny upadek miasta rozpoczął się już na początku XIX w. Wiązał się z postępującym spadkiem znaczenia produkcji rzemieślniczej w miarę rozwoju [[Manufaktura|manufaktur]], a następnie produkcji fabrycznej – zwłaszcza po zniesieniu poddaństwa w [[1848]] r. Bojnice pozostały jednak administracyjnym, wojskowym i gospodarczym centrum Górnej Nitry i siedzibą powiatu do 1872 r.
Po utracie praw miejskich miasto odzyskało je dopiero w 1966 r. Obecnie jest znaną miejscowością uzdrowiskową z ciepłymi źródłami wód mineralnych oraz intensywnie rozwijającym się ośrodkiem ruchu turystycznego. Aktualnie (rok 2011) centrum miasta, a zwłaszcza Rynek, są restaurowane i przebudowywane kosztem ok. 1 mln. €.
== Linki zewnętrzne ==
| |||