Asyryjski Kościół Wschodu: Różnice pomiędzy wersjami

Sytuacja zmieniła się diametralnie pod koniec XIII wieku, kiedy to [[Ilchanidzi]] – perska gałąź potomków [[Czyngis-chan]]a – przeszli na [[islam]]. W tym samym okresie dynastie potomków Czyngis-chana panujące we właściwej [[Mongolia|Mongolii]] i w Chinach przyjęły [[konfucjanizm]], [[taoizm]] i [[buddyzm]]. Wraz z tym skończyła się życzliwość panujących dla chrześcijaństwa, a zaczęły się prześladowania. Kościół Wschodu, rozciągnięty na ogromnych obszarach [[Azja|Azji]], mimo misyjnych sukcesów niemal wszędzie stanowiący mniejszość religijną, słabo zakorzeniony w lokalnych społecznościach, pozbawiony oparcia politycznego, w niesprzyjających warunkach zaczął zanikać. Hierarchowie kościoła Wschodu, od wieków skupieni na poszukiwaniu łask kolejnych pogańskich władców, nie potrafili przełamać stagnacji. Kościołowi Wschodu zabrakło ducha wiary, tak mocnego w pierwszych wiekach istnienia. W porównaniu z pierwszymi wiekami upadł w nim również poziom wiedzy o prawdach wiary – miejsce solidnej chrześcijańskiej formacji zajęły przesądy i niewiedza, co zauważali już europejscy podróżnicy w XIII wieku. UłomnośćSzczególna cecha nestoriańskiego chrześcijaństwa, zawarta w samych korzeniach jego nauki – mierzeniekładzenie akcentu światana miarąwarstwę ludzką, a nie nadprzyrodzoną – doprowadziła ogół wiernych do poglądu, że łaska Boża objawia się tylko w powodzeniu w życiu doczesnym. Logiczną konsekwencją było pójście za tymi, którzy wygrywali kolejne wojny, a więc porzucenie chrześcijaństwa na rzecz islamu. Przy takiej postawie wiernych kościół Wschodu nie miał szans podźwignięcia się z ruin.