Schronisko PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich: Różnice pomiędzy wersjami

Bardzo szybko rozpoczęto prace budowlane. Już w [[1898]] r. nowe schronisko było ukończone. Miało ono drewniane ściany, piec, a do spania prycze – znacznie lepiej chroniło więc przed zimnem, było wygodniejsze i szybko zyskało uznanie turystów. W związku z rosnącą popularnością parokrotnie rozbudowywano i modernizowano budynek. W sezonie letnim schroniskiem zajmowali się: Jędrzej Nowobilski, Wojciech Budz, Jan Nowobilski, współwłaściciel pięciostawiańskich hal, Maria Budzowa. Zimą, począwszy od roku [[1907]] gospodarowała w Pięciu Stawach nowo powstała Sekcja Narciarska Towarzystwa Tatrzańskiego. W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] schronisko było kilkakrotnie dewastowane, później jednak przy pomocy Kompanii Wysokogórskiej Wojska Polskiego, przywrócone do użytku. Dzierżawę po Marii przejęła jej córka Wiktoria Bigosowa. Schronisko służyło turystom do [[1924]] roku, kiedy to zreformowany oddział zakopiański PTT postanowił przeznaczyć fundusze na kolejne, nowe i większe schronisko.

 

Projekt budynku wykonał sam dyrektor Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem – [[Karol Stryjeński]]. Do budowy zabrano się z zapałem, którego nie ostudziły nawet późniejsze trudności związane przede wszystkim z transportem. Schronisko zostało oficjalnie oddane do użytku dopiero po siedmiu latach. Huczna uroczystość otwarcia odbyła się w [[1932]] roku, zorganizowana przez Oddział Zakopiański PTT oraz dzierżawców [[Maria Krzeptowska|Marię]] i [[Andrzej Krzeptowski II|Andrzeja Krzeptowskich]]. Schronisko cieszyło się ogromną popularnością. Już w [[1933]] r. postanowiono je powiększyć i ocieplić. Budynek obłożono murem z surowego kamienia. Po modernizacji trwającej zaledwie rok obiekt mógł przyjąć ok. 50% więcej turystów. Odbywały się tu obozy [[Polski Związek Narciarski|Polskiego Związku Narciarskiego]] z udziałem takich narciarzy jak: [[Helena Marusarzówna]], [[Stanisław Marusarz|Stanisław]], [[Jan Marusarz|Jan]] i [[Andrzej Marusarz]]owie, [[Marian Woyna Orlewicz]], [[Helena Becker]], [[Bronisław Czech]]. Był to okres świetności międzywojennej turystyki tatrzańskiej. W roku wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Andrzej i Maria Krzeptowscy musieli opuścić schronisko, zostawiając je pod opieką Franciszka Gabrysia. Jeszcze tego samego roku Maria Krzeptowska wróciła i wraz z synami Andrzejem i Józefem zamieszkała w Pięciu Stawach. Po górach chodziły oddziały partyzanckie, a mieszkańcy schroniska brali czynny udział w [[ruch oporu|ruchu oporu]]. Schronisko przetrwało czas wojny i okupacji i nagle w maju [[1945]] roku z niewiadomych przyczyn całkowicie [[pożar|spłonęło]].