Karabinek AK-74: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.6.4) (Robot poprawił ar:إيه كيه-74 |
|||
Linia 44:
AK-74 stanowi obecnie wyposażenie większości [[armia|armii]] państw, wchodzących niegdyś w skład ZSRR. Produkowany był lub jest także licencyjnie (także w wersjach z opracowanymi lokalnie modyfikacjami) m.in. w byłej [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]] ([[Karabin MPi AK-74N]]), [[Bułgaria|Bułgarii]], [[Chińska Republika Ludowa|Chinach]] i [[Rumunia|Rumunii]].
Karabin AK-74 był używany bojowo podczas [[Historia Afganistanu#Wojna w Afganistanie .281978-1994.29|wojny w Afganistanie]], [[I wojna czeczeńska|I]] i [[II wojna czeczeńska|II wojny czeczeńskiej]]. Pierwsza wersja AK-74 stała się podstawą do skonstruowania karabinów AKS-74, [[Karabinek AKS-74U|AKS-74U]], AK-74M, AK-74N, AK serii 100 (Black AK), [[karabin K-3|K-3]], [[Karabin Wiepr|Wiepr]]. Każda z odmian może być wyposażona w pasywny celownik noktowizyjny NSPU. W fabryce [[Iżmasz]] w [[Iżewsk]]u w ZSRR, będącej największym producentem konstrukcji [[Michaił Kałasznikow|M. Kałasznikowa]] w ZSRR, opracowano i rozpoczęto w [[1991]] produkcję wersji AK-74M, wyposażonego w nową, składaną kolbę z tworzywa sztucznego, wzmocnione urządzenie wylotowe i pokrywę komory zamkowej oraz wspornik do mocowania celownika optycznego. Wersja ta aktualnie jest zasadniczym wyposażeniem armii [[Rosja|rosyjskiej]]. Opracowano także eksportowe wersje AK-74M oznaczone jako AK-101 (zasilana amunicją 5.56 mm NATO) oraz AK-103 (zasilana amunicją 7.62 mm, tą samą co AK i AKM).
W [[1993]] roku na uzbrojenie [[
Według niektórych opinii, AK-74 jest bronią mniej humanitarną niż AK, ponieważ pocisk o mniejszym kalibrze ma skłonność do koziołkowania w końcowej fazie lotu, a także do [[rykoszet]]owania: po trafieniu w ludzkie ciało nie przebija tkanek "na wprost", jak większy i cięższy pocisk 7,62 mm, tylko odbija się od kości zmieniając kierunek i własne położenie, co powoduje powstawanie znacznie większych obrażeń. Afgańczycy, którzy w [[lata 80. XX wieku|latach 80. XX wieku]] pierwsi zetknęli się na większą skalę ze skutkami użycia tej broni, właśnie ze względu na okaleczenia, których doznawali nazywali używaną w niej [[amunicja|amunicję]] "zatrutymi pociskami".
|