François Couperin Le Grand: Różnice pomiędzy wersjami

Couperin jest uważany za, obok mistrzów wczesnego baroku [[Jean-Baptiste Lully|Jeana-Baptisty Lulliego]] i [[Marc-Antoine Charpentier|Marca-Antoine Charpentiera]], najwybitniejszego francuskiego kompozytora epoki [[barok|baroku]]. Konserwatywna w XVII wieku muzyka francuska, cechująca się brakiem zainteresowania najnowszymi osiągnięciami muzyki włoskiej, szukająca własnego stylu, skłaniała się na początku XVIII wieku w stronę melodyjnego, przepełnionego ornamentami nurtu [[rokoko]]. François Couperin przezwyciężał zachowawczość muzyki francuskiej, z wielkim kunsztem łączył charakterystyczne cechy muzyki francuskiej z włoskim ''concerto''. Wybitnym tego przykładem są zbiory sonat zespołowych "Les Goûts réunis" ("Style ponownie połączone") czy ''Le Parnasse'', w których Couperin niezwykle odważnie jak na tamte czasy naśladuje styl [[Arcangelo Corelli|Corellego]]. Wysiłki w stronę konstruktywnego "łączenia stylów" szybko podjęli inni wybitni kompozytorzy, m.in. [[Jean-Marie Leclair]]. François Couperin był, obok młodszego o 15 lat [[Jean-Philippe Rameau|Jeana-Philippa Rameau]], najwybitniejszym tzw. klawesynistą francuskim. Jego traktat "L'Art de toucher le clavecin" ([[1716]]) stanowi kamień milowy dla praktyki gry na instrumentach klawiszowych. Było to jedno z najbardziej autorytatywnych dladzień klawesynistówteorii muzyki w XVIII wieku. Couperin porusza w nim kwestie prawidłowego ozdabiania, ''argements'', krytykuje nadmierne stosowanie arpeggiów w lewej ręce, uczy stosowania obu manuałów klawesynu czy użycia kciuka.