Ruch oporu w Auschwitz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
błąd logiczny |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 9:
Wielką trudnością w tworzeniu jednego ruchu były podziały wewnątrz obozu, różnice narodowościowe i językowe, bariery dystansu między podobozami. Jednak dochodziło do jednoczenia sił, głównie wśród [[Polacy|polskich więźniów]]. Jedynym wybuchem zbrojnym do jakiego doszło w Auschwitz był bunt [[Sonderkommando]]{{fakt|data=2007-05}}.
Pierwsze organizacje obozowego ruchu oporu zaczęły powstawać już w drugiej połowie [[1940]] r. – zakładali je głównie Polacy, działacze [[Polska Partia Socjalistyczna|socjalistyczni]]: [[Stanisław Dubois]], [[Norbert Barlicki]], Julian Wieczorek, [[Juliusz Rydygier]], Stefan Bratkowski{{fakt|data=2007-05}}.
Bardzo aktywni byli osadzeni w Auschwitz zawodowi żołnierze. W październiku 1940 roku rotmistrz [[Witold Pilecki]] (w obozie przebywał pod nazwiskiem Tomasz Serafiński) zorganizował grupę pod nazwą [[Związek Organizacji Wojskowej]] (ZOW). Pilecki trafił do obozu [[22 września]] 1940 roku. Dobrowolnie przyłączył się do grupy zatrzymanych podczas [[łapanka|łapanki]] w [[Warszawa|Warszawie]]. Później uciekł z obozu, by wynieść dokumenty o hitlerowskich zbrodniach oraz przygotować plany odbicia obozu i uwolnienia więźniów. Uciekając, przekazał kierownictwo majorowi Zygmuntowi Bończy-Bohdanowskiemu (rozstrzelany w Auschwitz 11 października 1943 roku) i kapitanowi Henrykowi Bartosiewiczowi. Praca ZOW polegała głównie na dostarczaniu żywności i ciepłej odzieży. Podnoszono też na duchu więźniów, przekazywano informacje z wolności i przekazywano poza obóz relacje za pośrednictwem uciekinierów. W lutym 1941 r. pułkownik [[Kazimierz Rawicz]] (w obozie pod nazwiskiem Jan Hilkner) założył w obozie Związek Walki Zbrojnej (ZWZ). Istniało też kilka innych organizacji utworzonych przez polskich wojskowych.
| |||