Michaił Kutuzow: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Kutuzov1.jpg|right|thumb|Michał Iłłarionowicz Kutuzow, obraz R. M. Wołkowa]]

[[Plik:Bolesławiec - pomnik Kutuzowa.JPG|right|thumb|Obelisk w Bolesławcu - miejscu śmierci]]

[[wolnomularstwo|wolnomularz]]<ref>[[Ludwik Hass]], Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, [[1982]], s. 243.</ref>

 

W [[1784]] mianowany na stopień generała majora i wyznaczony na dowódcę formułującego się Bugskiego Korpusu Strzeleckiego, z którym brał udział w [[VI wojna rosyjsko-turecka|wojnie rosyjsko-tureckiej 1787-1792]], walcząc u boku [[Aleksandr Suworow|Aleksandra Suworowa]]. Był doradcą Suworowa. Odznaczył się m.in. pod Oczakowem w roku [[1788]], gdzie dowodził 6 kolumną i gdzie był powtórnie ranny<!-- ros. Очаков --> oraz podczas zdobycia twierdzy [[Izmaił]] w roku [[1790]], potem w bitwach pod Babadagiem i Maczinem. W czasie [[wojna polsko-rosyjska 1792|wojny polsko-rosyjskiej 1792]] dowódca korpusu. Brał udział w [[bitwa pod Dubienką|bitwie pod Dubienką]]. W latach [[1794]] - [[1795]] poseł nadzwyczajny Rosji w Konstantynopolu. Doprowadził do zawarcia przez Rosję kilku korzystnych umów politycznych i gospodarczych. W [[1794]] wyznaczony na dyrektora Lądowego Szlacheckiego Korpusu Kadetów. W l. [[1795]] - [[1799]] naczelny dowódca i inspektor wojsk rosyjskich w [[Finlandia|Finlandii]]. Wykonywał także szereg zadań dyplomatycznych m. in. rozmowy z Prusami i Szwedami.

 

 

W sierpniu [[1805]] w czasie wojny rosyjsko-austriacko-francuskiej 1805 wyznaczony na naczelnego dowódcę wojsk rosyjskich skierowanych do pomocy Austrii. Kiedy dowiedział się, w czasie dyslokacji armii , o kapitulacji armii austriackiej gen. [[Karl Mack von Leiberich|Macka]] pod [[Bitwa pod Ulm|Ulm]] rozpoczął marsz - manewr od [[Brno|Brna]] do [[Ołomuniec|Ołomuńca]] i wyprowadził wojska rosyjskie spod uderzenia przeważających sił Francuzów, odnosząc w czasie odwrotu kilka zwycięstw lokalnych nad siłami korpusu francuskiego.