|
Adobogiona, matka Mitrydatesa, była rzekomo kochanką [[Mitrydates VI Eupator|Mitrydatesa VI Eupatora Dionizosa]], króla [[Pont]]u i [[Królestwo Bosporańskie|Bosporu]]. Mitrydates podobno wyglądem przypominał króla. Ten wziął go zapewne z tego powodu z [[Pergamon (miasto)|Pergamonu]] do swego obozu i trzymał przy sobie Wiela lat, by pobierał edukację oraz szkolił się w życiu wojskowym. Dzięki swym naturalnym zdolnościom zdobywał coraz wyższe stanowiska oraz szacunek rodaków. W r. [[64 p.n.e.]] zaczął wykonywać główny zarząd nad sprawami swego rodzimego miasta. W r. [[59 p.n.e.]] przebywał w [[Rzym]]ie.
Mitrydates cieszył się względami, a nawet osobistą przyjaźnią [[Gajusz Juliusz Cezar|Gajusza Juliusza Cezara]], który na początku [[Wojna aleksandryjska|wojny aleksandryjskiej]] (r. [[48 p.n.e.]]) wysłał go do [[Starożytna Syria starożytna|Syrii]] i [[Cylicja|Cylicji]] celem uzyskania pomocy wojskowej. Mitrydates gorliwie wywiązując się z zadania, zebrał wielką armię wojska. Następnie postanowił wpłynąć do ujścia [[Nil]]u naprzeciw [[Peluzjum]]. Gdy Egicjanie nie dopuścili do tego, nocą przeciągnął okręty do kanału, a potem popłynął w górę rzeki. Następnie po rozgromieniu strzegących ujścia Nilu, zaatakował i zdobył twierdzę [[Peluzjum]] z lądu i rzeki (16 stycznia [[47 p.n.e.|47]] r.). Po jego zdobyciu pospieszył do [[Aleksandria|Aleksandrii]], stolicy [[Starożytny Egipt|Egiptu]], do Cezara. Gdy król egipski [[Ptolemeusz XIII]] dowiedział się o jego zbliżaniu, wysłał przeciw niemu znaczne siły. Pierwsze oddziały chciały szybko wydać bitwę, co się źle skończyło, bowiem Mitrydates wytrzymując ich natarcie w swym obozie, dokonał zniszczenia wielkiej ich liczby. Resztki po połączeniu z podążającymi oddziałami ponownie zaczęli atakować Mitrydatesa. Ten postanowił wysłać gońca do [[Gajusz Juliusz Cezar|Cezara]] z wiadomościami. Król egipski, po otrzymaniu informacji od swoich o wydarzeniach, niezwłocznie wyruszył na Mitrydatesa. W tym czasie [[Gajusz Juliusz Cezar|Cezar]] także wyruszył, by połączyć siły (29 stycznia [[47]] r.). [[Ptolemeusz XIII]] szedł krótszą drogą po [[Nil]]u, mając do dyspozycji flotę. Rzymianin popłynął okrężnie morzem. Pomimo tych działań doszło jednak do spotkania z siłami egipskimi. Król zajął pozycje z natury obronne. Między wrogami była wąska rzeka o wysokich brzegach. Król wysłał nad nią całą konnicę i lekkozbrojną piechotę, by zamknąć przejście [[Gajusz Juliusz Cezar|Cezarowi]]. Rzymianie jednak wyszli z tego klinczu. Jeźdzcy szukając brodów, przeprawili się w miejscach o niższych brzegach. Legioniści po ścięciu drzew, które sięgały drugiego brzegu, przeszli na drugą stronę. Egipcjanie widząc trudną sytuację, postanowili uciekać. Tylko nieliczni dotarli do obozu króla. Cezar potem pokonał Egipcjan. Król uciekając z obozu, dostał się podobno na statek, który będąc obciążony uciekinierami zatonął. Cezar po załatwienu spraw egipskich wyruszył do [[Starożytna Syria starożytna|Syrii]]. Mitrydates prawdopodobnie towarzyszył w jego kampanii przeciwko [[Farnakes II|Farnakesowi II]], królowi [[Królestwo Bosporańskie|Bosporu]].
Po zwycięstwie nad nim w bitwie pod Zelą (21 maja [[47 p.n.e.]]) Cezar dokonał podziału między tetrarchów, królów i miasta. Za lojalność Mitrydates został ustanowiony królem bosporańskim. Otrzymał także prawdopodobnie tetrarchię Trokmijczyków we wschodniej [[Galacja|Galacji]], którą Cezar zabrał [[Dejotar I Filoromajos|Dejotarowi I Filoromajosowi]]. Mitrydates skłoniony przez Cezara miał za zadanie prowadzić wojnę z [[Asander Filokajsar Filoromajos|Asandrem]], który był zabójcą Farnakesa oraz objął po nim tron Bosporu. Jednak Mitrydates poniósł klęskę w walce, w której zginął.
|
