Antoni Jankowski (szwoleżer): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 5:
W roku 1816 ożenił się z Zofią z Tomkowiczów, córką Józefa i Marianny z Jankowskich. Z małżeństwa tego narodziło się troje potomstwa, a mianowicie: Józef (ur. w 1817), Aniela (ur. w 1818), późniejsza Potkańska, i Heliodor (ur. ok. 1820). Po śmierci żony w 1821 roku wkrótce ożenił się ponownie z Apolonią Dunin-Brzezińską, [[Łabędź (herb szlachecki)|h. Łabędź]] (córką Józefa i Józefy z Szymanieckich), z którą miał trzech synów; Ludwika (ur. ok. 1823), późniejszego generała-majora wojsk rosyjskich (walczył w kampanii krymskiej, ożeniony z prawosławną) oraz Adama i Antoniego.
W maju 1831 roku wódz naczelny mianował generała Jankowskiego dowódcą korpusu, co przyjął bardzo niechętnie, gdyż nie czuł się na siłach po przejściu ataku paraliżu, by w tak złym stanie zdrowia dowodzić większym korpusemm. Prowadząc działania na terenie województwa lubelskiego, przeciwko oddziałom wojsk rosyjskich, popełnił kilka niezamierzonych błędów za co został w dniu 24 czerwca aresztowany i postawiony przed sądem.
Zanim jednak sąd orzekł nieudolność generała, rozjuszony tłum 15 sierpnia 1831 roku wtargnął na teren [[Zamek Królewski w Warszawie|Zamku Królewskiego w Warszawie]] i wyciągnął stamtąd aresztowanych oficerów zarzucając im zdradę idei [[powstanie listopadowe|powstania]]. W wyniku samosądu wzburzonego pospólstwa Jankowski – jeden z wyższych dowódców powstania – zakończył życie, w upokorzeniu i męczarniach, przez powieszenie na warszawskiej latarni, gdy dwa razy sznur zrywał się pod ciężarem jego ciała.
| |||