Vietcong: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Działania Wietkongu: drobne merytoryczne |
→Działania Wietkongu: drobne merytoryczne |
||
Linia 15:
W terminologii amerykańskiej Wietkong był sukcesorem nazwy [[Việt Minh]], określającej siły kierowane przez [[Hồ Chí Minh|Hồ Chí Minh]]a w walce o wyzwolenie Wietnamu spod dominacji kolonialnej Francji, w [[I wojna indochińska|I wojnie indochińskiej]], od 1945 do 1954 roku. Jednak w odróżnieniu od ''Việt Minhu'', który obejmował wszystkie siły walczące przeciwko [[Francja|Francji]], Wietkong odnosił się jedynie do sił partyzanckich w [[Wietnam Południowy|Wietnamie Południowym]]. Regularna armia Wietnamu Północnego nosiła nazwę [[Ludowa Armia Wietnamu|Ludowej Armii Wietnamu]]. Wietkong aktywnie walczył z siłami USA i Armią Republiki Wietnamu (ARW), korzystając ze wsparcia [[Wietnam Północny|Wietnamu Północnego]], [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]] i [[Chińska Republika Ludowa|Chińskiej Republiki Ludowej]]. W działaniach i zdobywaniu pomocy partyzanci Wietkongu wykorzystywali tzw. [[szlak Ho Chi Minha]], jak określano skomplikowany system tajnych tras komunikacyjnych łączących Wietnam Północny z Południowym omijających silnie obsadzoną [[strefa zdemilitaryzowana|strefę zdemilitaryzowaną]], poprzez obszary sąsiadujących państw, [[Laos]]u i [[Kambodża|Kambodży]]. System ów zapewniał dostarczanie zaopatrzenia, ludzi i uzbrojenia siłom [[Wietkong]]u i Ludowej Armii Wietnamu w czasie trwania konfliktu w latach 1960–1975<ref>G.Esper, s.70.</ref>.
W roku 1967, kiedy Amerykanie przeprowadzili dwie wielkie operacje antypartyzanckie (''Cedar Falls'' i ''Junction City''), kilkusettysięczne siły Wietkongu zostały zredukowane do około 150-160 tysięcy<ref>G.Esper, s.89-96.</ref>. W ramach zorganizowanego i finansowanego przez [[Central Intelligence Agency|CIA]] programu „Feniks” (ang. ''Phoenix''), wdrażanego od początku lat sześćdziesiątych i wymierzonego w quasi-wywiadowczą strukturę dywersyjną Wietkongu, funkcjonującą w Wietnamie Południowym i krajach ościennych ([[Laos]] i [[Kambodża]]), nazywaną przez CIA ''Infrastrukturą Wietkongu'' (ang. VCI, Viet Cong Infrastructure), tylko w roku 1969 zneutralizowano ponad 19 tys. domniemanych zwolenników i członków NFW, z czego 6 tys. zabito. Po załamaniu się ofensywy Tet 170 tys. byłych partyzantów zdecydowało się do przejścia na stronę Wietnamu Południowego. Ujawnienie, że w ramach programu torturowano i zgładzono tysiące, często niewinnych, ludzi (oskarżonych niejednokrotnie np. w wyniku waśni sąsiedzkich czy spraw o długi) zakończyło się głośnym skandalem międzynarodowym<ref name=Benken231>P.Benken, s.231.</ref>.
Program Feniks przyniósł w latach sześćdziesiątych zadowalające rezultaty w Laosie, gdzie zlikwidowano wielu agentów KGB z tzw. [[I Zarząd Główny KGB|pierwszego zarządu głównego]] (wywiad zagraniczny) funkcjonujących w strukturach Wietkongu oraz innych doradców wywiadowczych z [[Pathet Lao]] i Chińskiej Republiki Ludowej<ref>S.Karnow, s. 601-602.</ref>.
W celu likwidacji domniemanych członków VCI w terenie, zwykle otaczano podejrzaną wioskę i po przeszukaniu przymusowo przesiedlano ludność do tzw. wiosek strategicznych. W przypadku prób samowolnego opuszczenia wioski lub napotkania kogokolwiek w strefie ogłoszonej za objętą działaniami wojennymi, otwierano ogień. Operacje przeprowadzano siłami lokalnych sił samoobrony i policji, a nie wojska, co pozwalało uniknąć zniszczeń<ref name=Benken231/>.
Ważnym momentem była [[Ofensywa Tết]] w 1968 roku, kiedy to komunistyczni partyzanci zaatakowali m.in. Sajgon i – pomimo militarnej klęski – wygrali propagandowo i politycznie. Jednakże w czasie tej ofensywy zakończonej klęską militarną komunistów, Wietkong poniósł tak ogromne straty, że stracił na znaczeniu, a jego działania przejęła w większości Wietnamska Armia Ludowa<ref>P.Benken, s.231, 238.</ref>.
| |||