Char B1: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.7.3) (Robot dodał ms:Kereta kebal Char B1 |
poprawki danych technicznych poprawa opisu |
||
Linia 12:
|data wycofania =
|wyprodukowano = 403
|silnik = 1 [[silnik gaźnikowy]], 6-cylindrowy Renault<br />o mocy
|transmisja = mechaniczna
|pojemność zbiorników =
|pancerz = od 20 mm do 60 mm
|długość =
|szerokość =
|wysokość = 2790 mm
|rozstaw osi =
Linia 25:
|nacisk jednostkowy =
|prędkość = 28 km/h<br />w terenie: 10 km/h
|zasięg = na drodze
|brody = 147 cm
|rowy = 274 cm
Linia 31:
|kąt podjazdu = 26°
|przechył boczny =
|uzbrojenie = [[
2 [[karabin maszynowy|karabiny maszynowe]] ''[[Karabin maszynowy Châtellerault Mle 31|Reibel]]'' kal. 7,5 mm
|wyposażenie =
Linia 42:
Char B1 z wyglądu przypominał pojazd pancerny z okresu I wojny światowej, gdyż jego koncepcja powstała zaledwie kilka lat po jej zakończeniu. Początkowo miał być [[działo samobieżne|działem samobieżnym]] uzbrojonym w haubicę 75 mm, umieszczoną w kadłubie. Później, już na początku lat 30, dodano do niego wieżę z armatą 47 mm, co zmieniło jednocześnie jego przeznaczenie na czołg ciężki. Pierwsze prace nad konstrukcją rozpoczęto w 1921 r., jednak wielokrotnie były przerywane, przez co można w niej znaleźć rozwiązania z różnych okresów rozwoju technik budowy broni pancernej. Prototyp czołgu B1 ukończono w 1935 r. i był to jeden z najpotężniejszych wozów bojowych tamtego okresu. Ostateczna wersja otrzymała nazwę Char B1-bis i posiadała pancerz wzmocniony do 60 mm, zmodyfikowaną wieżę i silnik o większej mocy. Jej produkcję rozpoczęto w 1937 r. i do roku 1940 wykonano 403 egzemplarzy tego pojazdu.
Z racji silnego opancerzenia i uzbrojenia Char B1-bis Niemcy czuli respekt przed tym pojazdem, który był w stanie zniszczyć każdy niemiecki wóz bojowy używany w 1940r. Jego potencjał nie został jednak w pełni wykorzystany
Potężnie uzbrojony czołg okazał się jednak groźny głównie w teorii. Po raz kolejny nie sprawdziła się francuska koncepcja, w myśl której dowódca czołgu miał obsługiwać główne uzbrojenie pojazdu. W warunkach szybko zmieniającego się pola walki dowodzenie czołgiem, wyszukiwanie i atakowanie celów przerastało możliwości jednego człowieka. Dodatkowym minusem było źle zaprojektowane gniazdo armaty 75 mm, umieszczonej w kadłubie. Wskutek braku miejsca w kadłubie praktycznie niemożliwe było celowanie w płaszczyźnie poziomej. ▼
, z jednej strony ze względu na rozproszenie tych maszyn na długim odcinku frontu, z drugiej - z uwagi na ich dużą wrażliwość na awarie i uszkodzenia (wiele wozów tego typu dostało się w ręce wroga niezniszczonych, ponieważ zostały porzucone przez własne załogi).
▲Potężnie uzbrojony czołg okazał się jednak groźny głównie w teorii. Po raz kolejny nie sprawdziła się francuska koncepcja, w myśl której dowódca czołgu miał obsługiwać główne uzbrojenie pojazdu. W warunkach szybko zmieniającego się pola walki dowodzenie czołgiem, wyszukiwanie i atakowanie celów przerastało możliwości jednego człowieka. Dodatkowym minusem było źle zaprojektowane gniazdo armaty 75 mm, umieszczonej w kadłubie. Wskutek braku miejsca w kadłubie praktycznie niemożliwe było celowanie w płaszczyźnie poziomej.
Chociaż większość B1 i B1-bis padła łupem niemieckiej artylerii polowej i przeciwpancernej to jednak w bezpośrednim pojedynku pancernym potrafiły one dać się we znaki niemieckim czołgistom. 16 V 1940r. pod Stonne pojedynczy pojazd tego typu, noszący nazwę Eure, zaatakował frontalnie grupę niemieckich wozów i zniszczył 13 z nich ([[PzKpfw III]] i[[PzKpfw IV]]), sam zaś, pomimo otrzymania 140 trafień, wycofał się z walki niezniszczony.
== Bibliografia ==
| |||