Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce: Różnice pomiędzy wersjami

'''Słownik Łaciny Średniowiecznej w Polsce''' (łaciński tytuł: ''Lexicon Mediae et Infimae Latinitatis Polonorum'') powstaje w Pracowni Łaciny Średniowiecznej [[Polska Akademia Nauk|PAN]]. Obejmuje materiał językowy [[łacina|łaciny]] używanej na ziemiach polskich w [[średniowiecze|średniowieczu]] (wiek X do XVI). Do tej pory ukazało się 6871 zeszytów słownika (obecnie z. 69, t. VIII) zawierających materiał do litery S (''septimanasto'')<ref name=autonazwa1>[http://www.lexicon.edu.pl Witryna Pracowni Słownika Łaciny Średniowiecznej PAN]</ref>:

* Tom VIII (zeszyty 1(63)-69(6871)), hasła: Rabalipton – SeptimanaSto

Inspiracją dla powstania ''Słownika'' był projekt [[Union Académique Internationale|Międzynarodowej Unii Akademii]] w Brukseli z r. 1920 zakładający ponowne opracowanie słownika średniowiecznej łaciny [[Charles du Fresne, sieur du Cange|Du Cange'a]]. Reprezentanci poszczególnych krajów mieli nadsyłać materiał leksykalny od ok. 425 r. do ok. 1000 r. Polscy uczeni postanowili opracować odrębny słownik łaciny średniowiecznej oparty wyłącznie na polskich źródłach. Wkrótce zaczęły powstawać podobne słowniki w innych krajach europejskich<ref>[[Marian Plezia]] – ''Scripta minora. Łacina średniowieczna i Wincenty Kadłubek'', str. 133 Kraków 2001 wyd. DWN</ref>. Pierwszy zeszyt słownika polskiego ukazał się w 1953 r. i jest on teraz jednym z najbardziej zaawansowanych. Zasady redakcyjne<ref>[[Marian Plezia]] – ''Przedmowa''.W: ''Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce'', str. V-VII Wrocław-Kraków-Warszawa 1953-1958 wyd.=Zakład Narodowy im. Ossolińskich</ref> zostały ustalone przez jego pierwszego redaktora, [[Marian Plezia|prof. Mariana Plezię]]. W latach 1988-2005 pracami nad Słownikiem kierowała [[Krystyna Weyssenhoff-Brożkowa|prof. Krystyna Weyssenhoff-Brożkowa]]. Obecnie kieruje nimi dr hab. Michał Rzepiela, ptof. IJP PAN<ref name=autonazwa1 />.

* [http://www.lexicon.eduscriptores.pl Witryna Pracowni Łaciny Średniowiecznej]