Okręty podwodne projektu 705: Różnice pomiędzy wersjami

Pojawienie się okrętów typu ''Alfa'' było dużym zaskoczeniem dla zachodnich oficerów marynarki. Początkowo tytanowe kadłuby przyjmowano z niedowierzaniem, i to nawet mimo przedstawienia dowodów tego. Pierwszym z nich były satelitarne zdjęcia stoczni Sudomech, ukazujące sekcje okrętów poza zamknietą konstrukcją hali montażowej. Analityk wywiadu marynarki Stanów Zjednoczonych, Herb Lord, zwrócił uwagę na fakt że widoczne elementy kadłuba zbyt odbijają światło aby mogły być wykonane ze stali, nie stwierdził też na nich śladów [[utlenianie|oksydacji]] lub [[korozja|korozji]]. Wywnioskował z tego, że Związek Radziecki buduje okręty z tytanowymi kadłubami. W tym samym czasie, do podobnych wniosków doszedł w [[Londyn]]ie brytyjski analityk wywiadu Nick Cheshire<ref name=CWS/>. Drugi dowód miał postać materialną i pochodził bezpośrednio z Leningradu. Asystent amerykańskiego [[Attaché#Attaché wojskowy (obrony)|attaché morskiego]] w ZSRR podczas wizyty w tym mieście zimą 1969-1970, z dużym ryzykiem własnym znalazł na zewnątrz stoczni skrawek tytanu po obróbce maszynowej, który prawdopodobnie wypadł z wywożącej odpady ciężarówki<ref name=CWS/>. Trzeci dowód pochodził ze złomowiska w [[Pensylwania|Pensylwanii]] w USA. Dwóch analityków broni podwodnej - Richard Brooks z [[Central Intelligence Agency|Centralnej Agencji Wywiadowczej]] oraz Martin Krenzke z centrum badawczego marynarki w [[Carderock]] w stanie [[Maryland]] - odwiedziło złomowisko przedsiębiorstwa które kupowało w ZSRR odpady stalowe. Przeszukując je, odnaleźli kawałek maszynowo obrobionego tytanu z wygrawerowanym na nim numerem. Pierwszymi trzema cyframi były "705"<ref name=CWS/>. Wobec tych dowodów, amerykańska marynarka zaczęła przyjmować do wiadomości, że Sowieci używają tytanu do budowy okrętów podwodnych (dopiero w następnej kolejności zachodnie wywiady ustaliły, że również Projekt ''661/Papa'' zbudowany został z tytanu).

 

 

Po wybudowaniu łącznie siedmiu jednostek typu Projekt ''705'', nie ukończono budowy ósmego okrętu. Ostatnie sześć z nich weszło do służby w latach 1978-1981 i służyły we [[Flota Północna|Flocie Północnej ZSRR]] przez ponad [[dekada (czas)|dekadę]]. Biuro konstrukcyjne SDB-143 rozważało także warianty tego projektu, w tym przedłużonych okrętów projektu ''705D'' z drugą sekcją torpedową, które zdolne miały być do pomieszczenia 30 torped i czterech [[pocisk manewrujący|pocisków manewrujących]] w [[Kiosk (część okrętu podwodnego)|kiosku]] oraz wariant dedykowany do przenoszenia sześciu pocisków tego rodzaju.