Mennonici: Różnice pomiędzy wersjami

W wyniku prześladowań część wspólnoty mennonickiej opuściła Holandię w [[1555]] roku i szukała przyjaznego miejsca do osiedlenia się w całej [[Europa|Europie]].

 

W [[Polska|Polsce]] mennonici osiedlali się między innymi na [[Żuławy Wiślane|Żuławach]] w Dolinie Dolnej Wisły, oraz w [[Kazuń Nowy|Kazuniu]] koło Warszawy, na terenach dotychczas niezamieszkanych, dając początek tzw. [[olędrzy|kolonizacji olęderskiej]]. Byli niezwykle pracowici, wykazywali się ogromną zręcznością i kunsztem, jeśli chodzi o osuszanie bagien, w ciągu stu lat udało im się osuszyć znaczny obszar ziemi. Mennonici skupiali się w gminach flamandzkich i fryzyjskich. Stworzyli kulturę o niezwykle surowych obyczajach i zasadach, ich "religią" była [[praca (działalność człowieka)|praca]]. Po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze]] w [[1772]], musieli uchodzić przed pruskim militaryzmem (mennonici nie uznają służby wojskowej), część ich udała się do [[Ameryka Północna|Ameryki Północnej]] lub [[Rosja|Rosji]], dając początek [[ruscy mennonici|ruskim mennonitom]], pozostali szybko ulegli germanizacji (czemu sprzyjało podobieństwo języków [[język niderlandzki|niderlandzkiego]] i [[język niemiecki|niemieckiego]]). Amerykańscy mennonici żyją do dziś np. w okolicach Kitchener i St. Jacobs w [[Ontario]] w [[Kanada|Kanadzie]], gdzie wyróżniają ich charakterystyczne czarne kapelusze oraz niekorzystanie ze zdobyczy cywilizacji (prądu czy motoryzacji - podróżują bryczkami).