Alonso Perez de Guzman el Bueno: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Robot skopiował szablon {{Kontrola autorytatywna}} z de:Alonso Pérez de Guzmán.; zmiany kosmetyczne |
|||
Linia 23:
==Pochodzenie==
Alonso Pérez de Guzmán el Bueno y Zúñiga pochodził z jednej najstarszych, najbogatszych i najbardziej znaczących hiszpańskich rodzin arystokratycznych.
==Wybór króla Filipa==
Linia 31:
Książę Medina-Sidonia energicznie przystąpił do pracy, nadrabiając zaległości, które zostawił mu poprzednik; udało mu się też pozyskać przychylność podległych admirałów. Niebawem Armada wyruszyła w morze, jednak po rozproszeniu przez sztorm części statków, musiała zawinąć do portu. Książę Medina-Sidonia napisał wówczas list do króla Filipa II, w którym opisywał sytuację floty oraz swoje obawy co do szans realizacji przedsięwzięcia. Jego niechęć do kontynuowania zadania każe powątpiewać, czy rzeczywiście nadawał się on do piastowania powierzonej mu funkcji.
W dalszej części kampanii Alonso Pérez de Guzmán el Bueno wykazał się wielką odwagą osobistą, nieraz uczestnicząc w walkach na swoim okręcie flagowym [[San Martin (okręt)|"San Martin"]] w najbardziej niebezpiecznych starciach, osłaniając inne okręty. Jak opisuje epizod z walki jeden z Hiszpanów: ''Gdyby nie przypłynął książę na okręcie flagowym [...], zostalibyśmy tego dnia pokonani''<ref>Angus Konstam: ''Wielka Armada 1588'', Osprey Publishing 2009, s. 52</ref>.
W trakcie kilkudniowych walk na [[Kanał La Manche|kanale La Manche]] Armadzie udało się, dzięki konsekwencji księcia Mediny-Sidonii, utrzymać zwarty szyk bojowy i z minimalnymi stratami dotrzeć do miejsca planowanego spotkania z oddziałami [[Aleksander Farnese (książę Parmy)|księcia Parmy]], co należy uznać za sukces dowódcy, nie mającego wcześniej styczności ze sprawami morza. Należy jednak podkreślić, że Alonso Pérez de Guzmán el Bueno zbyt sztywno trzymał się rozkazów narzuconych przez króla, dotyczących spotkania z armią księcia Parmy w [[Niderlandy Hiszpańskie|Niderlandach]]. W trakcie walki nadarzyła się bowiem okazja do zniszczenia floty angielskiej pod [[Plymouth]], na co nalegał zwolennik agresywnej taktyki [[Juan Martinez de Recalde]], a czemu sprzeciwiał się ostrożny [[Diego Flores de Valdez]]. Raporty księcia Medina-Sidonia wysłane do króla Filipa wskazują, że nie spostrzegł, iż miał zwycięstwo na wyciągnięcie ręki<ref>Kazimierz Dziewanowski: ''Brzemię białego człowieka. Jak zbudowano Imperium Brytyskie'', Wydawnictwo Rytm 1996, s. 64</ref>.
Klęska Wielkiej Armady, jaka potem nastąpiła, spowodowała, że książę Medina-Sidonia stał się kozłem ofiarnym dla współczesnych mu rodaków, a później dla wielu historyków. W trakcie walki ujawnił opanowanie i wielką wytrwałość, nie sprostał jednak wszystkim wyzwaniom, jakie stawiało przed nim dowodzenie flotą. Współcześni historycy częściowo rehabilitują księcia, podkreślając jego odwagę, lojalność wobec Korony, zdolności przywódcze i administracyjne. Podkreślają również winę, jaką za niepowodzenie Armady ponosi sam król Filip, który narzucił księciu ryzykowny plan połączenia z armią księcia Parmy bez możliwości korzystania z portu morskiego<ref group=A>Głębokie porty morskie takie jak [[Brielle]] znajdowały się w rękach powstańców niderlandzkich, o czym król Filip wiedział z raportów księcia Parmy. Okręty Armady, mające duże zanurzenie, nie mogły
==Późniejsze lata==
Linia 50:
* Angus Konstam, ''Wielka Armada 1588'', Osprey Publishing 2009
* Geoffrey Parker, ''Filip II'', Państwowy Instytut Wydawniczy 1985
{{Kontrola autorytatywna|VIAF=50024278|LCCN=n/88/128539}}
{{DEFAULTSORT:Perez De Guzman, Alonso}}
| |||