Wersja z 02:32, 14 mar 2013 edytuj Addbot (dyskusja \| edycje) 748 218 edycji m Bot: Przenoszę linki interwiki (8) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:q289588 ← poprzednia edycja		Wersja z 12:01, 8 kwi 2013 edytuj anuluj edycję JarektBot (dyskusja \| edycje) 60 909 edycji Robot skopiował szablon {{Kontrola autorytatywna}} z de:Étienne Decroux.; zmiany kosmetyczne następna edycja →
Linia 32: Decroux dążył do laboratoryjności poszukiwań, nie uznawał pokazów przed dużą publicznością, początki takiego postrzegania sztuki mimu można zauważyć już w konflikcie, który rozdzielił go z jego pierwszym uczniem Jean-Louisem Barrault (przez dwa lata pracowali razem w Théâtre de l’Atelier Charlesa Dullina). W praktyce scenicznej nie uznawał żadnych dekoracji czy rekwizytów, ogołocił scenę i używał określenia naga scena (''scène nue''), do czego inspirować go mogły poszukiwania Jacques'a Copeau. Kostium mima to celowo skąpe slipy, aby ukazać maksymalnie grę [[mięśnie\|mięśni]]. Usunął także muzykę, mówiąc, że mim i muzyka na scenie to tak jak dwie równocześnie mówiące osoby. Mim używa maski neutralnej lub ma zawoalowaną twarz, gdyż widz ma skupić się na ekspresji ciała, zwłaszcza torsu i nóg. Mim ma wyeliminować mimikę twarzy, charakterystyczną dla starej [[pantomima\|pantomimy]], od której Decroux całkowicie się odcinał. Ważnym punktem odniesienia dla mimu tworzonego przez Decroux był [[sport]] i praca fizyczna. Również słynny mim francuski [[Jacques Lecoq]] opierał swoje poszukiwania na edukacji fizycznej. Decroux w swojej młodości (mimem zajął się w wieku 25 lat) wykonywał przeróżne zawody, pracował na budowie, przy żniwach, był hydraulikiem czy pielęgniarzem. W opublikowanych po raz pierwszy w 1963 ''Paroles sur le mime'' (polskie wydanie ''O sztuce mimu'', 1967) pisał o braku zrozumienia dla reżyserów teatralnych, którzy nie dotknęli pracy fizycznej. Decroux postrzegał mima nie tylko w kategoriach techniki teatralnej, gdyż jak sam mawiał wszystko co robił przenikał zmysł polityczny, wg Decroux, polegający na dążeniu do sprawiedliwości i szczęścia: Linia 43: W wizji mimu cielesnego Etienne’a Decroux poezja i zmysł polityczny były głęboko związane z [[etyka\|etyką]]. Decroux źle znosił zaśniedziałość pustych rozważań oraz zatrzymywanie się na zamiarach i chęciach, których według niego nie brakuje ludzkości, głównym problemem jest bowiem brak konsekwencji w działaniu i w realizowaniu marzeń i planów. Etyka mimu polegała na ukazaniu człowieka realizującego swoje myśli, na ukazaniu człowieka w działaniu. Najbardziej znani uczniowie Decroux to: [[Jean-Louis Barrault]], [[Marcel Marceau]], a także razem pracujące Pinok i Matho; Corinne Soum i Steven Wasson (Théâtre de l’Ange Fou) czy Yves Marc i Claire Heggen (Théâtre du Mouvement) oraz Thomas Leabhart, mim i wydawca "The Mim Journal". == Filmography == '''Book & DVD''' * ''DVD - "Enfin voir Etienne Decroux bouger" Zone 0 /Pal * ''Book - "Le Silence des Mimes Blancs" by D. Dobbels sur l’histoire du mime de Debureau à Decroux (144 pages)only in french. == Linki zewnętrzne == Linia 56: * [http://www.angefou.co.uk/ Théâtre de l’Ange Fou (Teatr Szalonego Anioła)] * [http://www.theatredumouvement.com/ Théâtre du Mouvement (Teatr Ruchu)] {{Kontrola autorytatywna\|VIAF=37036814\|LCCN=n/85/254911\|TYP=p}} {{DEFAULTSORT:Decroux, Étienne}}

Étienne Decroux: Różnice pomiędzy wersjami