Bitwa pod Manzikertem: Różnice pomiędzy wersjami

Manuel szybko powrócił z niewoli, nie zmieniało to jednak faktu, że dwie dotychczasowe kampanie cesarza skończyły się całkowitym fiaskiem, a [[Azja Mniejsza]] wydawała się jeszcze mniej bezpieczna niż przed jego wstąpieniem na tron. Władca Bizancjum chciał jak najszybciej zmienić ten stan rzeczy, tym bardziej że rosła w siłę opozycja skierowana przeciwko jego panowaniu skupiona wokół brata poprzedniego cesarza [[Jan Dukas|Jana Dukasa]]. Roman został cesarzem jedynie dlatego, że najpotężniejsze arystokratyczne rody wyrzekły się swoich ambicji na rzecz dobra cesarstwa, a teraz to wyrzeczenie jawiło się jako całkowicie bezużyteczne - ich rozgoryczenie było więc wielkie. Cesarz postanowił powrócić do planu z roku [[1069]], który nadal wydawał się strategicznie słuszny, i zająć fortece wokół jeziora Wan. Zgromadził w tym celu olbrzymią armię, której wielkość trudno jednak oszacować. Liczby podawane przez średniowieczne źródła są śmiesznie duże i dochodzą nawet do miliona żołnierzy<ref>Michael Angold ''Cesarstwo Bizantyńskie 1025-1204. Historia polityczna'', Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław 1993, s. 31; Bogdan Składanek ''Historia Persji. Tom II'', Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2003, s. 235.</ref>. Biorąc jednak pod uwagę możliwości rekrutacyjne cesarstwa należy uznać, że mogła ona liczyċ nawet 40 tys. ludzi<ref name=autonazwa1>Michael Angold ''Cesarstwo Bizantyńskie 1025-1204'', Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław 1993, s. 31.</ref>. Trzon armii składał się z rodzimych oddziałów, ale były w niej też kontyngenty [[Pieczyngowie|Pieczyngów]], [[Uzowie|Uzów]], [[Normanowie|Normanów]] i [[Ormianie|Ormian]]. W lecie [[1071]] roku Roman wyruszył w kierunku jeziora Wan, tym razem od strony [[Erzurum|Teodosiopolis]], która to droga była nieco krótsza i zapewniała lepszą aprowizację niż ta z roku [[1069]]. Część armii została wysłana w celu zdobycia Chleat pod wodzą Józefa Tarchaniotesa, sam cesarz zaś przystąpił do oblężenia Manzikertu, które bardzo szybko zakończyło się sukcesem. Wprowadzono do twierdzy garnizon, pozostali zaś żołnierze obozowali na zewnątrz. W tym momencie furażerowie przynieśli cesarzowi wiadomość o pojawieniu się znacznych sił tureckich i bardzo szybko zrozumiano, że wojska bizantyjskie mają do czynienia z armią pod dowództwem samego sułtana [[Alp Arslan]]a. Roman wezwał Tarchaniotesa, odpowiedzi jednak nie było. Sułtan zaproponował układ pokojowy, cesarz jednak odrzucił go, słusznie sądząc, że czeka on na posiłki i jest to tylko gra na zwłokę. W roku [[1071]] Alp Arslan najechał [[Syria|Syrię]] z zamiarem podjęcia świętej wojny przeciwko [[Fatymidzi|Fatymidom]], lecz kiedy był już pod [[Aleppo]] dowiedział się, że cesarz bizantyjski wraz z wielką armią wyruszył na Armenię i- zawrócił, obawiając się o tyły swoich wojsk. W tym momencie nie wszystkie oddziały zdążyły się jeszcze znaleźć na miejscu - wydaje się że armia Seldżuków była mniejsza niż siły znajdujące się pod komendą Romana. Dodatkowym argumentem za szybkim wydaniem bitwy była dla cesarza postawa Uzów, którzy podobnie jak Turcy Seldżucy wywodzili się z [[Oguzowie|Oguzów]] - stąd niebezpieczeństwo ich przejścia na stronę wroga.