Wolfgang Larrazábal: Różnice pomiędzy wersjami

Przed 1958 został w stopniu [[admirał]]a dowódcą wenezuelskiej marynarki wojennej, cieszył się pełnym zaufaniem [[dyktator]]a kraju [[Marcos Pérez Jiménez|Marcosa Péreza Jiméneza]]. W wymienionym roku odmówił tłumienia buntu w wojsku przeciwko dyktaturze. W rezultacie Pérez Jiménez zbiegł na [[Dominikana|Dominikanę]]. W kraju władzę objęła [[Junta (władza wojskowa)|junta]], na czele której stanął Larrazábal<ref>M. F. Gawrycki, ''Wenezuela i rewolucja (boliwiariańska) w Ameryce Łacińskiej'', Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2008, ISBN 978-83-7611-040-0, s.16-17</ref>. Zyskał znaczną popularność w społeczeństwie<ref name="ven">[http://www.efemeridesvenezolanas.com/html/larrazabal.htm WOLFGANG LARRAZABAL]</ref>. 14 grudnia 1958, na dwa tygodnie przed planowanymi wyborami prezydenckimi, odszedł ze sprawowanej funkcji przewodniczącego junty. Jego kandydaturę wspierały [[Republikańska Unia Demokratyczna]] oraz [[Komunistyczna Partia Wenezueli]]<ref>M. F. Gawrycki, ''Wenezuela i rewolucja (boliwiariańska) w Ameryce Łacińskiej'', Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2008, ISBN 978-83-7611-040-0, s.22</ref>. Wybory przegrał jednak z [[Rómulo Betancourt|Rómulo Betancourtem]]em, uzyskując 902 tys. głosów przeciwko 1 284 092 oddanym na jego rywala<ref name="ven"/>.