Edmund Różycki: Różnice pomiędzy wersjami

Różycki spędził na emigracji w [[Paryż]]u w sumie 8 lat (1864–1872). Nie był nieaktywny: trzymał się blisko generała [[Józef Hauke-Bosak|Hauke-Bosaka]], zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia Bratniej Pomocy, został wybrany do władz Zjednoczenia Emigracji Polskiej (uzyskał 371 głosów), mimo iż wycofał się zeń po tygodniu wskutek sporu ideologicznego, w którym opowiedział się po stronie towiańczyków. Na tym jednak nie kończy się jego emigracyjna aktywność: wystąpił w obronie swego rodaka i kompana z oddziału wołyńskiego, [[Antoni Berezowski|Berezowskiego]], którego oskarżano o zamach na cara [[Aleksander II Romanow|Aleksandra II]] w [[Paryż]]u. W sierpniu 1870 wziął udział w naradzie z udziałem paryskich kół wojskowych nad możliwością stworzenia legionu polskiego. Popierał [[Francja|Francję]] przeciw [[Królestwo Prus|Prusom]] w wojnie 1870 roku, chociaż był to dla niego trudny okres z powodu śmierci ojca. Niebawem wydał również broszurę zatytułowaną „Quelques cris d’amour et de douleur sur l’état actuel de la France” [Kilka słów zachwytu i ubolewania nad obecnym stanem Francji], w której potępiał poczynania komunardów paryskich z roku 1871. W tym samym roku sąd wojskowy w [[Kijów|Kijowie]] skazał go na wieczne wygnanie z [[Rosja|Rosji]], jednakże już rok później uzyskał od [[Austro-Węgry|monarchii austro-węgierskiej]] prawo wjazdu do [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]], z czego naturalnie skorzystał. Po powrocie do Polski został rewidentem Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych – jego praca polegała na inspekcji agentów przedsiębiorstwa, co wiązało się z licznym podróżami, oczywiście tylko w granicach zaboru austriackiego. Powtórzył w ten sposób historię swojego ojca, który ongiś swoją żonę i dzieci pozostawił pod zaborem rosyjskim, pod opieką Józefa Bobrowskiego, ojca Stefana i [[Tadeusz Bobrowski (1829-1894)|Tadeusza]]{{r|Bobrowski}}. W tym czasie nie udzielał się już towarzysko, brał jedynie udział w uroczystościach 50-lecia powstania listopadowego, wkrótce zaczął chorować na serce. Umarł [[23 maja]] [[1893]] w [[Kraków|Krakowie]]. Pochowany został na [[Cmentarz Rakowicki|Cmentarzu Rakowickim]], w otoczeniu kwater powstańców 1830 i 1863 roku. Na obelisku, wzniesionym dzięki staraniom Towarzystwa Ubezpieczeń, widnieje inskrypcja – wiersz [[Adam Asnyk|Adama Asnyka]]: