Karol III Hiszpański: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
ort. |
||
Linia 51:
[[10 sierpnia]] [[1759]] zmarł bezdzietnie przyrodni brat Karola - Ferdynand VI, i Karol odziedziczył po nim tron. [[6 października]] [[1759]] abdykował z tronów Neapolu i Sycylii na rzecz swojego trzeciego syna - Ferdynanda.
Jako król Hiszpanii Karol prowadził aktywną politykę zagraniczną zmierząjąca do powrotu Hiszpanii do grona głównych mocarstw. Jego silne więzi rodzinne i niechęć do [[Anglia|Anglii]], doprowadziły do zawarcia sojuszu hiszpańsko-[[Francja|francuskiego]]. Hiszpania walczyła w [[Wojna siedmioletnia|wojnie 7-letniej]] i poniosła olbrzymią porażkę tracąc między innymi [[Floryda|Florydę]] - za to uzyskując od Francji Luizjanę w formie rekompensaty. W [[1770]] Karol niemal nie rozpoczął innej wojny – o [[Falklandy]], a w [[1779]] dołączył do wojsk francuskich wspierających [[Stany Zjednoczone|Amerykanów]] przeciwko Anglikom i w tej wojnie Hiszpania odzyskała Florydę. Zreformował rownież strukturę kolonii
Jego krajowa polityka była korzystna dla Hiszpanii. Podczas ostatnich lat życia miał problemy ze swoim najstarszym synem i jego żoną. Gdyby Karol żył kilka lat dłużej, byłby świadkiem początku [[rewolucja francuska|rewolucji francuskiej]] i najprawdopodobniej byłby nią przerażony. Jednak, kiedy zmarł w [[1788]] pozostawił po sobie wspomnienie króla [[Filantropia|filantropa]] i filozofa, nazywanego ''Panem Madrytu'' (z powodu licznych prac publicznych, jakie kazał tam wykonać). Mimo swojej niechęci do [[Jezuici|jezuitów]] ([[27 lutego]] [[1767]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = de Lara|imię = Manuel Tuñón|nazwisko2 = Baruque|imię2 = Julio Valdeón| nazwisko3 = Ortiz|imię3 = Antonio Domínguez|tytuł = Historia Hiszpanii| inni = Szymon Jędrusiak (tłum.)|wydawca = Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych| miejsce = Kraków| rok = 1997| strony = 341| isbn = 83-7052-226-2}}</ref> wydał dekret nakazujący opuszczenie Hiszpanii przez jezuitów uzasadniony względami bezpieczeństwa kraju) i wszelkich mnichów oraz zazdrości o władzę [[Inkwizycja|Inkwizycji]], był prawdziwym katolikiem i okazywał to w życiu codziennym. Prywatnie król był wielkim pasjonatem polowań.
| |||