Longobardowie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne, tak jaśniej
Zmiana imienia "Teudelinda" na właściwe - Teodolinda.
Linia 25:
Po dziesięcioletnim bezkrólewiu starszyzna plemienna dostrzegła nieskuteczność działania bez obranego wodza. Dlatego też w roku [[584]] syn ostatnio obranego władcy [[Klef]]a, [[Autaris]], otrzymał koronę z rąk "rady starszych". W rzeczywistości władza króla longobardzkiego pozostawała ograniczona. Książęta panujący w [[Spoleto]] oraz w Benewencie nie uznawali zwierzchnictwa króla i w praktyce ich niezależność była niezagrożona. Co więcej, tereny te zabezpieczał od części głównej państwa pas ziemi należący do [[Egzarchat Rawenny|Egzarchatu Raweńskiego]], którego słabość pozwalała ustabilizować się nowemu organizmowi państwowemu na Półwyspie.
 
Kolejny król longobardzki, [[Autaris]], ożenił się z księżniczką bawarską [[TeudelindaTeodolinda|TeudelindąTeodolindą]]. Po śmierci tego pierwszego [[TeudelindTeodolinda]]a wyszła za mąż za następcę Autarisa, [[Agilulf]]a. Pomimo sojuszu bawarsko-longobardzkiego [[Frankowie]] zmusili Longobardów do płacenia trybutu. Natomiast za sukces Cesarstwa można było uznać pokój zawarty z królem [[Agiulf|Agilulfem]], który przyniósł wyczekiwane odprężenie na Półwyspie. Wtedy to też papież [[Grzegorz I]] zdobył sławę w pertraktacjach z najeźdźcami i chroniąc [[Rzym]] przed splądrowaniem i zniszczeniem zwiększył prestiż papiestwa wśród mieszkańców Wiecznego Miasta. W rzeczywistości rządy Autarisa oraz Agilulfa w niewielkim stopniu zmieniły sytuację na Półwyspie, gdyż południowi książęta nadal nie uznawali ich władzy.
 
Ich ostatni król, [[Dezyderiusz (król Longobardów)|Dezyderiusz]], w [[774]] r. został pokonany i zdetronizowany przez [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]], który sam przyjął tytuł króla Longobardów i koronował się longobardzką [[żelazna korona|żelazną koroną]]. Niektórzy królowie wschodniofrankijscy, potomkowie Karola Wielkiego, używali tytułu "król Franków i Longobardów".