Robert E. Lee: Różnice pomiędzy wersjami

23 kwietnia został głównodowodzącym armii i floty Wirginii i objął pod swą komendę Armię Północnej Wirginii. Przez rok był doradcą wojskowym [[Prezydent Skonfederowanych Stanów Ameryki|prezydenta]] [[Skonfederowane Stany Ameryki|CSA]] [[Jefferson Davis|Jeffersona Davisa]]. W lutym 1865 został wodzem naczelnym wszystkich sił wojskowych Konfederacji. Dwa miesiące później był zmuszony poddać się gen. [[Ulysses Grant|Ulyssesowi S. Grantowi]] w miejscowości [[Appomattox Court House]], co stanowiło zakończenie długotrwałych zmagań Północy i Południa. Najważniejsze bitwy, w których dowodził, to [[Bitwy siedmiodniowe|bitwa siedmiodniowa]], [[bitwa nad Antietam]], [[II bitwa nad Bull Run]], [[I bitwa pod Fredericksburgiem|Fredericksburg]], [[Bitwa pod Chancellorsville|Chancellorsville]], [[bitwa pod Gettysburgiem]], Wilderness, Spotsylvania, Cold Harbour i Petersburg (oblężenie)<ref name=Hearn>C. Hearn i inni, s.108.</ref>. Pod koniec wojny z powodzeniem (podobnie jak gen. J.E. Johnston) wprowadził taktykę umocnień polowych i walki w okopach, dzięki czemu przez wiele miesięcy blokował armię Granta oblegającą Petersburg. Będąc jednym z najwyższych dowódców Konfederacji, nie odsuwał od walki swych synów: W.H.F. Lee, Robina R. Lee – zazwyczaj dowódców kawalerii.

Geniusz wojskowy Lee uległ przewadze zasobów ludzkich i przemysłowych, które posiadała Unia. Prowadzone przez niego kampanie są przedmiotem badań we wszystkich akademiach wojskowych jako modelowa [[Strategia (wojskowość)|strategia]] i [[taktyka]]. Miał zdolność przewidywania ruchów swoich przeciwników i wykorzystywania ich słabości. Wykorzystywał umiejętnie linie zaopatrzeniowe wewnątrz własnego terytorium, jednocześnie osłaniając je frontem zwróconym na wrogie stanowiska. Dzięki temu jego posiłki, transport mogły docierać do punktu przeznaczenia najkrótszymi drogami. Mistrzowsko posługiwał się umocnieniami polowymi, ale też i prowadził działania manewrowe. Jego taktyka polegała na związaniu sił przeciwnika małymi oddziałami ukrytymi za umocnieniami, gdy główne siły próbowały oskrzydlić przeciwnika albo atakować jego mniejsze oddziały. Tym sposobem walki wyprzedzał swoje czasy o wiele lat. A strategia ta została dopiero w pełni zastosowana w XX wieku. Wiele zawdzięczał także swym utalentowanym podkomendnym: [[Thomas Jackson|Thomasowi ''Stonewall'' Jacksonowi]], [[James Longstreet|Jamesowi L. Longstreetowi]] czy A.P. Hillowi<ref name=Hearn/>.