Jan Ciszewski: Różnice pomiędzy wersjami

W wieku kilkunastu lat zaczął uprawiać [[sport żużlowy|żużel]], lecz wypadek udaremnił mu czynną karierę sportową. Mógł co prawda chodzić, ale utykał na prawą nogę, krótszą o 12 centymetrów (według innych źródeł miało to związek częściowo także z chorobą z dzieciństwa). Jego przygoda z komentowaniem widowisk sportowych rozpoczęła się, gdy zaraz po ukończeniu szkoły zaczął udzielać się jako stadionowy komentator podczas meczów miejscowej drużyny piłkarskiej. W [[1952]] roku otrzymał propozycję pracy od [[Radio Katowice|Radia Katowice]], zaś 4 lata później pracował już dla lokalnej telewizji. Jego niezwykły talent komentatorski został dostrzeżony szerzej w latach 50. dwudziestego wieku podczas zawodów żużlowych w Częstochowie. W tym mieście nawiązał liczne przyjaźnie m.in. z żużlowcem [[Marian Kaznowski|Marianem Kaznowskim]]. Przez kilka lat miał przerwę w wykonywaniu profesji sprawozdawcy, gdy musiał uzupełnić wykształcenie wymagane w zawodzie dziennikarza radiowego (pracę sprawozdawcy rozpoczął, nie mając ukończonej szkoły średniej, ostatecznie zakończył edukację na zdaniu matury); w tym czasie był konferansjerem estradowym. Od [[1972]] roku wchodził w skład Naczelnej Redakcji Programów Sportowych [[Telewizja Polska|Telewizji Polskiej]] w [[Warszawa|Warszawie]].

Zajmował się głównie relacjonowaniem meczów piłkarskich, w tym w okresie największych sukcesów reprezentacji (mecz z Anglią na [[Wembley]], mistrzostwa świata w [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1974|1974]], [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1978|1978]] i [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1982|1982]] roku oraz występy [[Górnik Zabrze|Górnika Zabrze]] w [[Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej|europejskich pucharach]]). Towarzyszył też polskim sportowcom podczas innych ważnych wydarzeń, jak np. [[Letnie igrzyska olimpijskie]] w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972|1972]], [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1976|1976]] i [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1980|1980]] roku. [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1982|Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej w 1982 r.]] były jego ostatnią imprezą sportową, na którą wyjechał już poważnie chory; mecz o 3. miejsce między Polską a Francją był jego ostatnim komentowanym meczem reprezentacji Polski, a finał mistrzostw - ostatnim w ogóle. Zmarł trzy miesiące później.