Feliks Sznarbachowski: Różnice pomiędzy wersjami

Feliks Sznarbachowski ur. 29 Maja 1876 r. na Zaporożu. Ukończył Seminarium Duchowne w Żytomierzu i Akademię Duchowną w Petersburgu. Został wyświęcony w 1899 roku.

W latach 1905 – 1918 był wikariuszem a następnie administratorem parafii Czeczelnik i Berszeda. Później kolejno proboszcz w parafii Szarawka, Parafii katedralnej w Żytomierzu, parafii Brahiłów i parafii Św. Barbary w Berdyczowie. Wszędzie miał opinię wybitnego organizatora i działacza społecznego. Wielokrotnie był karany przez władze carskie za działalność religijno- narodową. Wybudował kilka kościołów m. i. w Zmerynce i w Kowlu oraz dom Biskupi i gmach kurialny w Żytomierzu. W Brahiłowie założył drukarnię i był wydawcą „Kalendarza Brahiłowskiego” ukazującego się w nakładzie setek tysięcy egzemplarzy. Wydawał w Kijowie miesięcznik „Wiadomości Bibiligraficzne” Był redaktorem i autorem ponad 60 broszur o charkterze religijno- moralnym, historycznym i literackim. W 1905 i 1915 roku z narażeniem życia ratował od pogromów ludność żydowską w Szarawce koło Proskiłowa i w Ołyce na Wołyniu. Jego działalność charytatywna obejmowała także ludność Rusińską i była doceniana. W 1916 roku przebywał w Petersburgu na leczeniu. Współpracował tam z polskim Centralnym Komitetem Obywatelskim niosącym pomoc uchodźcom z ziem zajętych przez wojska niemieckie, oraz wydawał „Biblioteczkę dla wygnańców”. Na początku 1917 roku powrócił do diecezji jako proboszcz parafii Św. Barbary w Berdyczowie. Tu stanął na czele Polskiego Komitetu Wykonawczego. Jako proboszcz kolegiaty ołyckiej założył kilkanaście szkół Macierzy Polskiej. W maju 1919 roku zagrożony aresztowaniem przez bolszewików i śmiercią, ocalał dzięki pomocy miejscowej ludności. W czerwcu 1919 roku udał się do Warszawy na czele delegacji ludności polskiej, Rusińskiej i czeskiej z Wołynia w celu zapoznania władz państwowych z sytuacją na Kresach południowo – wschodnich i z prośbą o interwencję przeciwko niszczącej i morderczej działalności band bolszewickich. Delegacja złożyła w ambasadach Francji, Anglii i Ameryki w tej sprawie odpowiednie dokumenty ukazujące krwawe pogromy ludności żydowskiej. Spotkał się także z nuncjuszem apostolskim w Polsce, Achillesem Rattim. W czerwcu 1920 roku zostaje mianowany protonotariuszem apostolskim. W latach 1920 -1921 odbył podróż do USA, gdzie w prasie polonijnej przeciwstawiał się prowadzonej przez niektóre środowiska żydowskie zniesławiającej kampanii oskarżeń Polaków o dokonywanie krwawych pogromów ludności żydowskiej na Kresach Wschodnich. Po powrocie do Kraju w 1921 roku zostaje mianowany proboszczem w Kowlu. Tu założył pismo „Praca Katolicka” W 1924 roku rozpoczyna budowę kościoła-pomnika , dokończona przez jego następcę ks. Mariana Tokarzewskiego. Posiadał tytuł kanonika – dziekana kapituły ołyckiej. Był wybitnym kaznodzieją i autorem rozprawy „ Początek rzymsko-katolickiej diecezji łucko-żytomierskiej, obecnie łuckiej”. Zmarł nagle 10 sierpnia 1931 w Kowlu. Na pogrzeb przybyli prawie wszyscy miejscowi żydzi.