Edward Gallaudet: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m spacja |
m →Dom rodzinny: lit., dr. uzup. |
||
Linia 50:
Przytoczone cytaty dotyczą problemów, poruszanych w czasie gorącej polemiki na temat możliwości i celowości kształcenia głuchoniemych metodami specyficznymi dla tej grupy ludzi, bez werbalizacji. Rosła grupa osób przekonanych, że [[umysł]]owe procesy [[Spostrzeganie|postrzegania]] świata przez osoby niesłyszące zachodzą inaczej, niż w przypadku korzystania z narządu słuchu (zob. [[lingwistyka kognitywna]], [[antropolingwistyka]], [[psychologia poznawcza]]), w związku z czym konieczne jest stosowanie innych metod wyrazu w kontaktach interpersonalnych – przymuszanie głuchoniemych do opanowywania „języków mówionych” jest krzywdzącą [[Dyskryminacja (psychologia społeczna)|dyskryminacją]].
Thomas Gallaudet wrócił do Hartford w roku 1816. Towarzyszył mu [[Laurent Clerc]]{{r|Clerc}}, [[Głuchoniemota|głuchoniemy]] instruktor ze szkoły paryskiej (asystent de l'Épéego), zatrudniony na stanowisko nauczyciela w planowanej lokalnej szkole dla głuchoniemych – pierwszej amerykańskiej szkole tego typu (w czasie podróży uczyli się wzajemnie swoich języków). W kwietniu 1817 roku w Hartford rozpoczął działalność ''Asylum for the Deaf and Dumb'' (Azyl dla głuchoniemych){{r|Asylum}}{{odn|Sachs|2011|s=45-46}} Pierwszą uczennicą była Alice. Po roku mury szkoły wypełniali uczniowie w wieku od 10 do 51 lat{{odn|Sachs|2011|s = 45-46}}.
W następnych latach Thomas Gallaudet i Laurent Clerc wytrwale rozwijali specyficzne metody edukacji głuchoniemych oraz amerykańską odmianę francuskiego języka migowego (''ASL'' – ''American Sign Language''){{odn|Sacks|2011|s=47}} i metodę kombinowaną, symultaniczną (zob. [[tłumaczenie ustne]]). Zyskali wielu entuzjastycznych naśladowców – otwierano liczne podobne szkoły z internatami, w których rozwijały się społeczności niesłyszących. Następował szybki rozwój ich specyficznej kultury{{odn|Sachs|2011|s=204-207}}.
Linia 70:
|opis3 =
}}
Edward Gallaudet urodził się po 20 latach od otwarcia ''Asylum for the Deaf and Dumb'' (1837). Jako syn Thomasa Gallaudet i niesłyszącej matki od wczesnego dzieciństwa znał możliwości i
=== Od ''Kendall School'' do ''Gallaudet College'' ===
Linia 133:
Protest wybuchł, gdy w czasie wyborów nowego rektora (kandydowała jedna osoba słysząca i dwie niesłyszące) przewodnicząca komisji wyborczej wypowiedziała się: ''niesłyszący nie potrafią jeszcze funkcjonować w normalnym społeczeństwie''. Następnego dnia zorganizowano przemarsz ok. tysiąca studentów z kampusu do lokalu komisji, [[Biały Dom|Białego Domu]] i [[Kapitol]]u (z hasłem ''Ciągle mamy marzenia. Żądamy pomocy Kongresu''), a następnie rozpoczęli w kampusie [[strajk okupacyjny]]. Na transparentach pojawił się m.in. napis: ''Laurent Clerk domaga się głuchego rektora. Nie ma go tutaj, ale jest z nami duchem. Poprzyjcie nas'' (obserwujący wydarzenia Oliver Sacks usłyszał pytanie jednego z dziennikarzy: ''Kim, u licha, jest Laurent Clerc?''). W wyniku siedmiodniowego strajku niesłyszącym rektorem uczelni (pierwszym po 124 latach jej funkcjonowania) został niesłyszący [[King Jordan]]{{r|Jordan}}, dotychczasowy dziekan ''School of Arts and Sciences''{{odn|Sacks|2011|s=189–238}}
Pamięć o twórcach Uniwersytetu ''Gallaudet University'' utrwalają jego liczni absolwenci, osiągający swoje zróżnicowane cele w różnych dziedzinach życia. Jednym z nich jest np. [[Curtis Pride]] (ur. 1968), od dzieciństwa niesłyszący [[zapolowy]] [[Major League Baseball]], który po zakończeniu kariery sportowej został nauczycielem w ''Gallaudet University''. Otrzymuje on każdego roku setki listów od
== Życie rodzinne ==
| |||