Petro Pancz: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m dodanie daty do szablonu fakt na podstawie http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Petro%20Pancz&diff=prev&oldid=29827471
ToBot (dyskusja | edycje)
m WP:CHECK - eliminacja błędu #89 (brak spacji po przecinku w DEFAULTSORT); zmiany kosmetyczne
Linia 4:
Urodził się [[4 lipca]] [[1891]] r. w [[Wałki (obwód charkowski)|Wałkach]], w [[Obwód charkowski|Charkowskim powiecie]], w rodzinie majstra-kołodzieja. Swoje dzieciństwo opisał w książce ''На калуновим мості''. Mając 15 lat, po ukończeniu dwurocznej szkoły, zaczął pracować – najpierw przepisując dokumenty w miejscowym Domu Ludowym, stając się z czasem pomocnikiem agenta ziemskiego. W wieku 17 lat przeniósł się do Charkowa i rozpoczął pracę w szkole żeńskiej. W Charkowie Pancz spotykał się ze studentami z kręgu Młodzieży Studenckiej. Rozpoczął naukę w [[Połtawa|Połtawskiej]] Szkole Geodezyjnej, tuż po zakończeniu nauki został zmobilizowany do armii w [[1915]] r. W wojsku, w Odeskiej Szkole Artyleryjskiej, zdobył stopień oficera i trafił na front [[I wojna światowa|pierwszej wojny światowej]]. Wiosną [[1921]] roku Pancz wrócił do Wałek.
 
W tym okresie pisarz rozpoczyna swą twórczą działalność. W gazetach „Вісті”, „Незаможник”, „Селянська правда” zjawiają się jego pierwsze utwory, opowiadania, felietony, drukowane pod pseudonimem Maksym Otawa. Wysyłając materiał do „Незаможникa”, Panczenko podpisuje się skrótowo P. Pan, ale nadchodzące czasy wojny z panami spowodowały, że wystraszony następstw redaktor gazety zmienił ową skróconą formę na P.Pancz. W [[1923]] r. Pancz znalazł się z powrotem w Charkowie, ówczesnej stolicy Ukrainy. Pracował w magazynie „Червоний шлях”. Jego książki wychodziły wtedy jedna za drugą: ''Там, де верби над ставом, Гнізда старі, Поза життям, Солом`яний дим, Мишачі нори.'' W tym czasie Pancz należał do grup literackich: Плуг, ВАПЛІТЕ, ВУСПП. W [[1928]] wychodzi zbiór powieści ''Голубі ешелони.'' Przez 20 lat, aż do [[1947]], Pancz doświadcza niemiłych przytyków za treść książki, której następnej redakcje wychodzą już ideologicznie zmienione. Pierwsza powieść ''Право на смерть'' była już od początku poddana cenzurze i wyszła później przerobiona pod nazwą ''Облога ночі''. W latach trzydziestych Pancz przerabia tematykę rewolucyjno-historyczną o dzieciach i dla dzieci, w książkach ''Малий партизан, Будемо літати, Син Таращанського полку''. {{fakt|data=2012-02|W latach [[1939]]-[[1940|40]] stoi na czele [[Lwowskie Stowarzyszenie Pisarzy|Lwowskiego Stowarzyszenia Pisarzy]]}}; potem podczas [[II wojna światowa|drugiej wojny światowej]] był głównym redaktorem działu literatury w radiostacji „Ukraina Radziecka” w [[Moskwa|Moskwie]]. Wtedy został członkiem [[Komitet Wszechsłowiański|Komitetu Wszechsłowiańskiego]], w jakim pracował do zakończenia wojny. W tych latach jego twórczy dorobek to: ''Рідна земля, Гнів матері, Зозуля, Кортить курці просо''. W [[1954]] r. ukazał się jeden z najlepszych utworów Pancza: powieść ''Гомоніла Україна''. W [[1965]] Pancz napisał o swojej młodości w powieści ''На калиновим мості''. Utwór ten został odznaczony później [[Nagroda im. Tarasa Szewczenki|Nagrodą im. Tarasa Szewczenki]]. Twórczość dla dzieci to osobny dział w twórczości Panczenki: jeszcze w [[1922]] r. napisał krótki utwór ''Свистин'', a potem w [[1924]] r. ''Портрет''. W latach trzydziestych światło dzienne ujrzały książeczki dla dzieci: ''Гиля, гуси, Вовчий хвіст, Будемо літати, Гарні хлопці, Для вас і про вас''. Ostatnia książka Panczenki, zbiór przemyśleń i krótkich form literackich ''Відлітають журавлі'', wyszła w [[1973]] r.
 
{{DEFAULTSORT:Pancz, Petro}}
[[Kategoria:Twórcy literatury dziecięcej i młodzieżowej]]
[[Kategoria:Ukraińscy pisarze]]