Rochus Misch: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Andr-opole (dyskusja | edycje) →Młodość i kariera nazistowska: niemiecka wiki oraz autobiografia |
Andr-opole (dyskusja | edycje) →Po wojnie: autobiografia, niemiecka wiki |
||
Linia 36:
== Po wojnie ==
Został wzięty do niewoli sowieckiej, w której przebywał do roku 1954 jako jeniec obozu pracy. Po powrocie z niewoli wrócił do Berlina, gdzie aż do śmierci mieszkał w tym samym domu. Za pożyczone 28.000 DM otworzył po powrocie sklep z artykułami malarsko-dekoracyjnymi w Berlinie-Schöneberg, który prowadził aż do 1985 roku, kiedy go sprzedał przechodząc na zasłużoną emeryturę. Był ostatnim żyjącym świadkiem (po śmierci [[Otto Günsche]]go w 2003 i [[Siegfried Knappe|Siegfrieda Knappe]] w 2008) ostatnich dni w bunkrze Hitlera pod Kancelarią Rzeszy.
Jeszcze podczas wojny (w sylwestra 1941) roku ożenił się z Gerdą Lachmann, której pozostał wierny aż do jej śmierci w 1997 roku. Mieli jedną córkę. Gerda Misch była działaczką partii socjaldemokratycznej (SPD), w imieniu której zasiadała w latach 1975-78 w berlińskim Domu Radnych (Abgeordnetenhaus).<ref>https://de.wikipedia.org/wiki/Liste_der_Mitglieder_des_Abgeordnetenhauses_von_Berlin_(7._Wahlperiode)</ref>
W roku 2005 udzielił obszernych wywiadów dziennikarzowi francuskiemu Nicolasowi Bourcier. W rezultacie powstała biografia ''J'étais garde du corps d'Hitler 1940–1945'' (''Byłem ochroniarzem Hitlera 1940–1945'') tłumaczona na szereg języków; w Polsce wydana pod tytułem ''Byłem z Hitlerem do końca 1940–1945''. Pracował jako konsultant pisarza [[Christopher McQuarrie|Christophera McQuarrie]] nad filmem ''[[Walkiria (film)|Walkiria]]''. Udzielił również wywiadu [[BBC]]{{r|news-bbc-europe-8234018}}.
| |||