Brytyjska Unia Faszystów: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Program: H. Williamson nie był żadnym pacyfistą - występowanie przeciwko potencjalnemu konfliktowi Wielkiej Brytanii z Niemcami miało raczej charakter sympatii geopolitycznych i poglądów faszyzujących niż sprzeciwu przeciw przemocy w ogóle. |
Historia |
||
Linia 6:
Brytyjska Unia Faszystów została utworzona [[1 października]] [[1932]] r. przez sir [[Oswald Mosley|Oswalda Mosleya]], b. działacza [[Partia Konserwatywna (Wielka Brytania)|Partii Konserwatywnej]], a następnie [[Partia Pracy (Wielka Brytania)|Partii Pracy]] oraz najmłodszego członka [[Izba Gmin|Izby Gmin]] i [[Minister|ministra]]. W 1931 r. wystąpił on z Partii Pracy i powołał – głoszącą „trzecią drogę” – [[Nowa Partia (Wielka Brytania)|Nową Partię]] (''New Party''), której działalność nie przetrwała nawet roku. W styczniu 1932 r. odwiedził [[faszyzm|faszystowskie]] [[Włochy]], gdzie został przyjęty przez [[Benito Mussolini]]ego, a po powrocie do kraju utworzył ''BUF''. Wchłonęła ona wszystkie dotychczas działające brytyjskie grupy faszystowskie i [[nacjonalizm|nacjonalistyczne]], jak [[Brytyjscy Faszyści]], czy [[Narodowi Faszyści]], z wyjątkiem zdecydowanie [[antysemityzm|antysemickiej]] [[Imperialna Liga Faszystów|Imperialnej Ligi Faszystów]] [[Arnold Leese|Arnolda Leese’a]]. Przywódcami byli – oprócz O. Mosleya – [[Harold Nicolson]], [[William Joyce]], [[John Beckett]], [[A. K. Chesterton]]. BUF była oparta na wzorach włoskich faszystów (włącznie z czarnymi strojami, od których jej członków nazywano potocznie „czarnymi koszulami”, symboliką i „rzymskim” pozdrowieniem). Powstały też [[bojówki]] paramilitarne pod nazwą ''Fascists Defense Force'' oraz odrębna organizacja [[kobieta|kobieca]]. W czerwcu 1934 r. ugrupowanie liczyło już ponad 50 tys. członków, wywodzących się głównie z drobnego [[biznes]]u, [[konserwatyzm|konserwatywnej]] [[klasa średnia|klasy średniej]], zachowawczej [[arystokracja|arystokracji]] i kręgów [[siły zbrojne|wojskowych]]; było także dużo [[młodzież]]y i kobiet. Jednakże już w 1935 r. liczebność spadła do ok. 20 tys. Organami [[Prasa (media)|prasowymi]] były pisma „Action” i „Fascist Quarterly”.
''BUF'' brała udział w kolejnych wyborach [[parlament]]arnych, poza 1935 r., uzyskując czasami duże sukcesy zwłaszcza w wyborach lokalnych. Pod ich wpływem zaczęto organizować liczne marsze i demonstracje w [[Londyn]]ie, głównie o charakterze antysemickim. Jeden z nich w październiku 1936 r. doprowadził do poważnych zamieszek zwanych [[bitwa na Cable Street|bitwą na Cable Street]], kiedy pochód ok. 5 tys. członków ''BUF'' został zaatakowany przez lewicowych bojówkarzy. W odpowiedzi brytyjski rząd wydał tzw. ''[[Public Order Act]]'', który zakazywał noszenia partyjnych strojów podczas [[Demonstracja|marszów]] i używania obraźliwych słów, a [[policja|policji]] na wniosek ministra spraw wewnętrznych umożliwiał przerywanie takich demonstracji. Był to duży cios dla ''BUF'', gdyż uliczne marsze i [[wiec]]e stanowiły ważną część jej aktywności. [[Abdykacja]] w 1936 r. króla [[Edward VIII Windsor|Edwarda VIII]], który miał profaszystowskie sympatie, położyła kres nadziejom O. Mosleya na dojście do władzy legalną drogą. Pod koniec [[lata 30. XX wieku|lat 30.]] doszło do rozłamów w szeregach ''BUF''. W 1937 r. opuścili ją W. Joyce i J. Beckett, zakładając [[Liga Narodowo-Socjalistyczna|Ligę Narodowo-Socjalistyczną]] ([[język angielski|ang.]] ''National Socialist League''), a w 1938 r. – A. K. Chesterton, który był zdecydowanym wrogiem [[narodowy socjalizm|nazizmu]]. W 1938 r. partia miała 3000 członków aktywnych i blisko 15000 nieaktywnych.
Po wybuchu wojny z [[III Rzesza|Niemcami]] 3 września [[1939]] r., przywódcy BUF opowiedzieli się za lojalnym wypełnianiem powinności patriotycznych, choć nie zaprzestano urządzania pacyfistycznych manifestacji. Jednakże w maju 1940 r. O. Mosley wraz z ok. 750 członkami swojej partii zostali aresztowani i internowani, a partia została zdelegalizowana.
| |||