Penicyliny: Różnice pomiędzy wersjami

Powtórnego odkrycia dokładnie tego samego zjawiska dokonał (jak głosi legenda – przypadkiem, gdyż w wyniku bałaganu w laboratorium, na resztkach pożywienia zaczęły wzrastać drobnoustroje) [[28 września]] [[1928]] r. [[Alexander Fleming]], jednak i jemu nie udało się wyizolować [[substancja czynna|substancji czynnej]], choć stwierdził, że jej skuteczne działanie ma miejsce nawet przy bardzo dużym rozcieńczeniu. W [[1938]] r. grupa trzech naukowców, w skład której obok Fleminga weszli [[Howard Walter Florey]] oraz [[Ernst Boris Chain]] , wyizolowała składnik czynny zakładając rok później pierwszą na świecie wytwórnię penicyliny. Za swoje odkrycie zostali oni uhonorowani w [[1945]] r. [[Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny|Nagrodą Nobla]]<ref>[http://nobelprize.org/nobel_prizes/medicine/laureates/1945/fleming-lecture.pdf Alexander Fleming – Penicillin] (Nobel Lecture, December 11, 1945) {{lang|en}}</ref>.

Mechanizm działania penicylin jako antybiotyków polega na blokowaniu aktywności enzymów bakteryjnych – transpeptydaz ( PBP ) biorących udział w ostatnim etapie syntezy peptydoglikanu ściany komórki bakteryjnej. Do zablokowania PBP może dojść dzięki strukturalnemu podobieństwu penicylin do naturalnego substratu dla enzymu, czyli układu dwóch reszt alaniny będącego częścią podstawowej jednostki budującej mureinę – składnika ściany komórkowej bakterii. Penicylina łączy się z transpeptydazą w jej centrum aktywnym i w ten sposób blokuje jej aktywność. Komórka bakteryjna pozbawiona prawidłowo działającego enzymu nie jest w stanie syntetyzować ściany bakteryjnej. Prowadzi to do upośledzenia jej zdolności życia w niekorzystnych warunkach środowiska – zwiększa się przepuszczalność ściany komórkowej. Takie uszkodzenie prowadzi po pewnym czasie do zwiększenia aktywności bakteryjnych enzymów autolitycznych, powodujących samozniszczenie bakterii.